'''Ignacy Kanty Herka''' ([[Łacina|łac.]] ''Ignatio Cantio [[Hercius]])''; ur. Urodzony w 1704, rzm. zmarł w 1744) r. Był– profesoremprofesor filozofii i retoryki w Poznaniu ([[Kolegium jezuickie w Poznaniu|Akademia Poznańska]]) i Krakowie ([[Uniwersytet Jagielloński|Akademia Krakowska]]). [[Jezuita]] i [[kaznodzieja]] katedralny w Poznaniu oraz Krakowie. Autor licznych panegiryków[[panegiryk]]ów i kazań, które po jego śmierci zostały wydane w obszernym zbiorze w dwóch częściach przez jego brata, [[Klemens Stanisław Herka|Klemensa Stanisława Kostkę Herkę]] (ur. 1713r., zm. 1759r.1713–1759), profesora prawa. Część pierwsza nosi tyt.tytuł "Pamiątka kaznodzieyskiey pracy...", część druga "Zebrania prac kaznodzieyskich...". Prace ukazały się drukiem nakładem "Drukarni Akademickiey" w Poznaniu w roku 1749 (wydanie pierwsze). Część druga zawiera obszerny rodowód [[Raczyńscy|Raczyńskich]]. Wśród licznych kazań znajdują się m.in. te o treści obyczajowej i odnoszące się do aktualnych wydarzeń. Są to:"m.in. ''Kazanie na podziękowanie za ugaszenie ognia Szwedzkiego".'', "''O złym języku".'', "''O hippokryzyi, to iest obłudzie".'', "''O łakomstwie".'', "''O złey kompanii".'', "''O pysze".'', "''O posądzaniu".'' i "''O prześladowaniu niewinności", et cetera''.
