Dydona: Różnice pomiędzy wersjami

Według innej legendy spisanej przez historyka [[Syrakuzy|sycylijskiego]], Greka [[Timajos]]a, w [[IX w. p.n.e.]] oraz [[Rzym|rzymskiego]] autora [[Pompejusz Trogus|Pompejusza Trogusa]], z dalekiego [[Tyr (miasto)|Tyru]] zbiegła garstka jego mieszkańców na północne wybrzeża [[Afryka|Afryki]], niedaleko [[Fenicja|fenickiej]] kolonii, [[Utyka|Utyki]]. Przywódczynią kolonistów była Dydona (zwana też Eliszą, Elissą), która uciekła, ponieważ brat [[Pigmalion]] zabił jej męża Acharbasa. W jej otoczeniu znajdowali się bogaci [[Fenicjanie]] (nie jest wyjaśnione dlaczego, prawdopodobnie to oni uciekali), w drodze zatrzymali się na [[Cypr (wyspa)|Cyprze]], skąd zabrano arcykapłana i dużą grupę dziewcząt. Gdy wysiedli na ląd, otoczyli ich [[Numidia|Numidyjczycy]] (autochtoni) i zaczęły się pertraktacje. Ostatecznie Dydonie użyczono takiego skrawka ziemi na wybrzeżu, jaki obejmie skóra wołu. Dydona pocięła ją na wąskie paski i objęła nimi miejsce, na którym wzniesiono Byrsę ([[łacina|łac.]] "skóra"), [[akropol]] Kartaginy. [[Imię]] Elissy zostało zmienione przez tubylców na Dydona, co oznacza wędrowniczka. Używane poprzednio imię pochodzi od fenickiego [[Bóg|bóstwa]] [[El]] - być może więc Elissa była w Fenicji jego kapłanką. Gdy założone przez nią miasto rozkwitło, chciwy jej bogactw Jarbas (Iarbas, Hiarbas) poprosił o jej rękę, grożąc w razie odmowy wojną. Aby uniknąć małżeństwa z barbarzyńskim królem i pozostać wierną zamordowanemu mężowi, Dydona wstąpiła na zapalony stos i przebiła się sztyletem.

 

 

{{commonscat|Dido}}