'''Próba Webera''' ([[angielski|ang.]] Weber test) – subiektywna metoda badania [[słuch]]u polegająca na przyłożeniu wprawionego w drgania [[kamerton|stroik]]a do czoła lub szczytu czaszki pacjenta. Zadaniem chorego jest określenie w którym uchu [[dźwięk]] słyszany jest głośniej. W przypadku zdrowych badanych dźwięk słyszany jest jednakowo w obu uszach. Badanemu z przewodzeniowym uszkodzeniem słuchu dźwięk wyda się głośniejszy w chorym uchu. Dzieje się tak ponieważ ucho to nie słyszy dźwięków otoczenia i może skupić się wyłącznie na odbiorze dźwięków przewodzonych drogą kostną. Taka sytuacja może być nawet uzyskana eksperymentalnie poprzez zatkanie jednego ucha palcem. Natomiast chory z odbiorczym uszkodzeniem słuchu będzie lepiej słyszał stroik w uchu zdrowym<ref>{{cytuj książkę|tytuł=Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny|inni=Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.)|wydawca=Wydawnictwo Lekarskie PZWL|miejsce=Warszawa|rok=2006|id=ISBN 83-200-3244-X|strony=61}}</ref>.
Próbę jako pierwszy opisał [[Niemcy|niemiecki]] lekarz '''[[Ernst Heinrich Weber]]''' (1795–1878).▼
{{Przypisy}}
▲Próbę jako pierwszy opisał [[Niemcy|niemiecki]] lekarz '''[[Ernst Heinrich Weber]]''' (1795–1878).
== Bibliografia ==
* {{cytuj książkę|tytuł=Neurologia. Podręcznik dla studentów medycyny|inni=Wojciech Kozubski, Paweł P. Liberski (red.)|wydawca=[[Wydawnictwo Lekarskie PZWL]]|miejsce=Warszawa|rok=2006|id=ISBN 83-200-3244-X|strony=61}}
