Richard Virenque: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m lit. |
|||
Linia 1:
{{Źródła|data=2010-12
[[Plik:Richard-Virenque-TdF2004.jpg|thumb
'''Richard Virenque''' (ur. [[19 listopada]] [[1969]] w [[Casablanca|Casablance]], [[Maroko]]) - były francuski [[kolarstwo szosowe|kolarz szosowy]]. Był specjalistą od jazdy w górach, siedmiokrotnie zdobywał koszulkę [[Lider klasyfikacji górskiej|najlepszego górala]] w [[Tour de France]] (rekord). Ofensywny i waleczny styl jazdy Virenque'a dały mu wielką popularność we własnym kraju i wkrótce stał się bożyszczem Francuzów, którzy nadali mu przydomek ''Ryszard Lwie Serce'' (z powodu wielkiego serca do walki, które okazywał szczególnie podczas wielu maratońskich, górskich ucieczek - nierzadko solowych). Jego znakiem rozpoznawczym był podniesiony w górę palec wskazujący za każdym razem, kiedy wygrywał etap.
== Początki ==
Pierwsze osiem lat zawodowej kariery "Ryszard Lwie Serce" spędził pod skrzydłami dyrektora sportowego Bruno Roussela najpierw w ekipie RMO (1991-92), a potem w niesławnej Festinie (1993-98). Od razu dał się poznać jako utalentowany góral zajmując jeszcze jako młodziutki profi dwa drugie miejsca w rozgrywanym na ciężkich rundach pod Paryżem Trophée des Grimpeurs (Trofeum Wspinaczy). Światowej publiczności pokazał się po raz pierwszy z najlepszej strony na drugim etapie Tour de France 1992 prowadzącym przez [[Pireneje]] z [[San Sebastián|San Sebastian]] do [[Pau (Pireneje Atlantyckie)|Pau]] gdy wraz z Baskiem Javierem Marguialday dotarł do mety ponad pięć minut przed mocno przerzedzonym przez góry peletonem. Etap wygrał bardziej doświadczony Marguialday, lecz Virenque w wieku niespełna 23 lat założył [[
== Pierwsze duże sukcesy ==
W pierwszym roku występów w barwach Festiny Virenque poprawił się o kilka lokat jeśli chodzi o zajęte miejsce w klasyfikacji generalnej Tour de France (z 25. w 1992 roku na 19.), lecz jedyne zwycięstwo odniósł na trasie Tour du Limousin - sierpniowej etapówki, która ukończył w ogólnym rozrachunku na drugim miejscu. Prawdziwym przełomem był dla niego sezon 1994, a w szczególności dwunasty etap TdF prowadzący znów przez Pireneje tym razem z [[Lourdes]] do [[Luz-Ardiden]]. Tego dnia na [[Col du Tourmalet]] zgubił współtowarzyszy ucieczki i do mety dotarł z przewagą aż 4:34 nad drugim na mecie (po spóźnionym kontrataku z peletonu) Włochem [[Marco Pantani]]m i 7:42 nad liderem Baskiem [[Miguel
== Lider teamu Festina ==
Po odejściu Leblanca, który "wplątał się" w fatalny kontrakt z szybko rozwiązaną grupą Le Groupment, Virenque został niekwestionowanym liderem Festiny. Podczas sezonu 1995 znów wygrał pirenejski etap (feralny odcinek piętnasty Saint Girons - Cauterets / Cretes du Lys podczas, którego zginął mistrz olimpijski z Barcelony Włoch [[Fabio Casartelli]]) oraz klasyfikację górską Tour de France, lecz w klasyfikacji generalnej tego wyścigu był "tylko" dziewiąty. Wyżej uplasował się w zdominowanej przez kolarzy ONCE z Jalabertem na czele [[Vuelta a España|Vuelta a Espana]], którą ukończył na piątej pozycji. Natomiast dwa tygodnie po Vuelcie finiszował szósty podczas światowego czempionatu wyznaczonego po raz pierwszy w październiku i w dodatku w dalekiej, kolumbijskiej [[Duitama|Duitamie]] na skrajnie trudnej, andyjskiej trasie. W sezonie 1996 szeregi Festiny wzmocnił Szwajcar [[Laurent Dufaux]] stając się "prawą ręką" Francuza w jego próbach zwycięstwa w "Wielkiej Pętli". W tym samym roku nastąpił kres ery wielkiego Induraina, zaś Tour padł łupem duetu, lecz nie z Festiny a niemieckiego Telekomu (Duńczyk [[Bjarne Riis]] & Niemiec [[Jan Ullrich]]). Virenque jednak przynajmniej po raz pierwszy wspiął się na generalne podium TdF oraz już po raz trzeci okazał się najlepszym góralem tej imprezy. Po raz kolejny sprawdził się też w zawodach rangi mistrzowskiej zajmując piąte lokaty w wyścigach ze startu wspólnego na [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996|Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie]] jak i Mistrzostwach Świata w szwajcarskim [[Lugano]]. Swój najlepszy (z punktu widzenia [[
== Tour de France 1997 ==
Linia 16:
== Afera dopingowa Festiny ==
Do następnego sezonu przystąpił z podobnym kalendarzem przygotowań do TdF jak w 1997 roku. Parę udanych występów w lutym (m.in. trzecie miejsce w etapówce [[Tour Méditerranéen]]), potem pauza i próby generalne w czerwcu, które wypadły dość udanie - wygrany etap podczas [[Critérium du Dauphiné|Critérium du Dauphiné Libéré]] i trzecie miejsce w Mistrzostwach Francji. Szefowie i kolarze Festiny wiele sobie obiecywali po występie w 85. Tour de France (Virenque był jednym z głównych faworytów) lecz ich udział w tej imprezie zakończył się wielkim skandalem już po tygodniu. W przeciwieństwie do wszystkich niemal członków swojej drużyny, w tym również dwukrotnie drugiego na Tourze [[Alex Zülle|Alexa Zülle]] – Virenque przez długi czas zaprzeczał ze łzami w oczach jakimkolwiek zarzutom stawianym jego osobie.
Tymczasem we Francji wszczęto śledztwo, a następnie rozpoczęto proces w sprawie dopingu w Festinie. Ci kolarze, którzy szybko przyznali się do przyjmowania środków dopingowych otrzymali od swych federacji kilkumiesięczne dyskwalifikacje, których okresy pokończyły się do maja 1999 roku. Natomiast "przekonany o swej niewinności" Virenque mógł nadal startować, przynajmniej do czasu zakończenia sprawy sądowej. Niemniej w swej ojczyźnie nie był mile widziany przez rodzime władze, decydentów francuskiej federacji kolarskiej i organizatorów z Societe du TdF. Dlatego też niezmieniając obywatelstwa postarał się o szwajcarską licencję zawodową, zaś pracę znalazł we włoskiej grupie Polti prowadzonej przez dyrektora Gianluigi Stangę. Nowym szefom szybko się odwdzięczył podczas najważniejszego dla nich wyścigu czyli [[Giro d'Italia]]. Wyścig ten wygrał w dramatycznych okolicznościach jego kolega z drużyny Włoch [[Ivan Gotti]], zaś sam Virenque (czternasty w "generalce") okazał się najlepszy na etapie trzynastym w Appeninach z metą w [[Rapallo]]. Dla organizatorów Tour de France bożyszcze francuskich kibiców był "persona non grata" i jego udział w "Wielkiej Pętli" stał się możliwy wyłącznie dzięki interwencji ze strony władz [[Union Cycliste Internationale|UCI]]. W tym wyścigu nie pozostał anonimowy, zajął ósme miejsce w klasyfikacji generalnej i raz jeszcze nie miał sobie równych w zbieraniu punktów na górskich premiach. Rok później wciąż jeżdżąc w barwach Team Polti dotarł do szóstego miejsca w Tourze i zdołał wygrać dramatyczny alpejski etap do Morzine. Podczas niego to nowy patron wyścigu Amerykanin [[Lance Armstrong]] "umierał z głodu" na przełęczy Joux-Plane, zaś towarzysz Virenque' a w kluczowej akcji Hiszpan [[Roberto Heras]] wpadł na barierki kilometr przed metą. Niespodziewanie jednak tym razem francuski góral znalazł pogromców w swej ulubionej rywalizacji o prymat wśród wspinaczy (wygrali kolarze [[Kelme (grupa kolarska)|Kelme]] - Kolumbijczyk [[Santiago Botero]] przed Baskiem [[Javier Otxoa|Javierem Otxoa]]).
Linia 23:
== Powrót do kolarstwa po dyskwalifikacji ==
Dzięki temu mógł wrócić do peletonu jeszcze w trakcie sezonu 2001, a ponieważ drużyna Polti już nie istniała pomocną dłoń wyciągnął doń [[Patrick Lefevre]], menadżer belgijskiej ekipy Domo-Farm Frites. Również i tym razem Virenque potrafił się szybko i godnie zrewanżować za okazane mu zaufanie. Uczynił to podczas wyścigu z pozoru najmniej odpowiadającego jego górskim talentom. Na trasie "klasyku sprinterów" [[Paryż-Tours|spod Paryża do Tours]] uciekł już na 12 kilometrze, współpracował przez ponad 230-kilometrów z największym wśród swych rodaków specem od tego typu akcji [[Jacky Durand|Jackym Durandem]] po czym nie tylko go zgubił, lecz jeszcze będąc skazanym na niemal pewne "wchłonięcie" z powodzeniem odparł pościg rozpędzonego peletonu. Virenque po przejściach choć miał już najlepsze lata za sobą, stał się jednak człowiekiem bardziej świadomym swych kolarskich walorów i niedostatków. W erze totalnej dominacji Armstronga na scenie Tour de France jego szanse na wymarzone zwycięstwo w tym wyścigu bezpowrotnie uleciały. Jego nowa ekipa Domo celowała przede wszystkim w [[klasyk (kolarstwo)|wyścigi klasyczne]]. W tej sytuacji podczas "Wielkiej Pętli" miał raczej status wolnego strzelca i jako taki stawiał sobie realistyczne cele tj. kolejne zwycięstwa w klasyfikacji górskiej i na górskich odcinkach. Z trzech ostatnich występów w Tour de France (choć zajmował w "generalce" miejsca dość odległe tzn. szesnaste, szesnaste i piętnaste) wyniósł w sumie: dwie dalsze koszulki najlepszego górala (2003-04) oraz trzy sukcesy etapowe (w 2002 roku triumfował na prowansalskim szczycie, "świętej górze Touru" - [[Mont Ventoux]], w 2003 raz jeszcze w Morzine i "na pożegnanie" w tym roku po rajdzie przez [[Masyw Centralny]] do [[Saint-Flour]]). Co więcej w jubileuszowym Tourze 2003 po wspomnianym triumfie w Morzine, do którego dojechał z przewagą ponad czterech minut nad grupą faworytów raz jeszcze, choć znów tylko na dobę, założył [[
W roku [[2003]] po raz szósty utrzymał koszulkę w czerwone grochy i wyrównał tym samym rekord ustanowiony przez [[Federico Bahamontes]]a i [[Lucien
== Linki zewnętrzne ==
* [http://www.memoire-du-cyclisme.net/palmares/virenque_richard.php Pełna lista zwycięstw]
Linia 35:
</div>
[[Kategoria:
[[Kategoria:
[[Kategoria:Sportowcy ukarani za doping|{{PAGENAME}}]]
[[ca:Richard Virenque]]
| |||