Strona A i strona B: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawilem literowke |
→Historia: PCV (bzdura!) -> PVC (ok) |
||
Linia 4:
Najwcześniejsze [[szelak]]owe płyty 10-calowe były jednostronne. Płyty dwustronne, zawierające po jednej piosence na każdej ze stron, zostały wprowadzone w Europie przez [[Columbia Records]] i do końca lat 1910 stały się normą tak na Starym Kontynencie, jak i w [[Stany Zjednoczone|USA]]. Do lat 30. ubiegłego wieku nie istniały jeszcze listy klasyfikujące utwory według popularności, więc podział na stronę A i B nie miał żadnego znaczenia.
W roku 1948 Columbia Records wprowadziła na rynek 10- i 12-calowe [[Album (wydawnictwo muzyczne)|longplaye]], jej rywal zaś - RCA Records - odpowiedział rok później wypuszczeniem 7-calowej płyty o zmniejszonej z 78 do 45 liczbie obrotów na minutę. Termin "singiel" stał się popularny na początku lat 50., kiedy pojawiły się krążki winylowe, zrobione z polichlorku winylu (
Z czasem zmieniło się podejście do przypisywania stron utworom. Gdy single 45-obrotowe zdominowały rynek, wytwórnie płytowe zaczęły promować utwory zawarte na stronach A. W roku 1968 liczba nagrywanych albumów przewyższyła produkcję singli, toteż strony B stały się miejscem umieszczania piosenek nienadających się na płytę, "nieradiowych" lub instrumentalnych. Do początku lat 90. "dwustronne hity" stały się rzadkością.
| |||