Harald III Srogi: Różnice pomiędzy wersjami

 

Był najmłodszym z trzech synów [[Sigurd Syr|Sigurda Syra]], króla [[Ringerike]] w południowo-wschodniej części Norwegii, i Asty Gudbrandsdatter, wdowy po [[Harald Grenske|Haraldzie Grenske]], królu [[Vestfold]]u. W [[1044]] ożenił się z [[Elżbieta Jarosławówna|Elżbietą]] córką [[władcy Rusi Kijowskiej|księcia kijowskiego]] [[Jarosław I Mądry|Jarosława Mądrego]].

 

== Bizancjum ==

Trzy lata później udał się z 500 wojami do [[Cesarstwo Bizantyńskie|Bizancjum]], gdzie najął się do cesarskiej armii. Jako dowódca zaciężnego oddziału walczył w [[Afryka|Afryce]], [[Italia|Italii]], na [[Sycylia|Sycylii]], w [[Azja Mniejsza|Azji Mniejszej]] i na [[Morze Egejskie|Morzu Egejskim]]. W latach [[1040]]-[[1041]] uczestniczył w tłumieniu powstania [[Bułgarzy|Bułgarów]]. Wiosną [[1042]] roku, już jako dowódca elitarnej [[Gwardia wareska|gwardii wareskiej]], brał udział w obaleniu cesarza [[Michał V Kalafates|Michała V]], po czym postanowił opuścić Bizancjum. Jednak nowy cesarz, [[Konstantyn IX Monomach]], nie chciał go puścić (według innej wersji nie chciała wyjazdu wikinga małżonka cesarza [[Zoe (cesarzowa bizantyjska)|Zoe]], z którą Harald miał mieć romans). W [[1043]] Harald zbiegł wraz ze zbrojnym oddziałem i zdobytymi podczas wieloletniej służby łupami (lub zrabowanym cesarskim skarbcem, jak chcą niektórzy) i ponownie trafił do księstwa Jarosława Mądrego.

 

== Powrót do Norwegii ==

W [[1045]] roku wrócił z majątkiem, oddaną drużyną i sławą do Norwegii.

Jego krewny, król Norwegii [[Magnus I Dobry]], uczynił go współrządcą. Wkrótce Haraldowi współrządzenie przestało odpowiadać i rozpoczął rywalizacje z Magnusem. Jednakże zawładnięcie przez [[Swen II Estrydsen|Swena II Estrydsena]] królewskim skarbcem Danii ([[1046]]), zmusiła Haralda do współpracy z Magnusem i zorganizowanie wspólnej wyprawy. Wyprawa zakończyła się sukcesem ale obfitowała w zatargi pomiędzy Magnusem i Haraldem.

 

== Inwazja na Anglię ==

Gdy na początku [[1066]] roku zmarł król Anglii [[Edward Wyznawca]], Harald zgłosił pretensje do tronu Anglii i wyruszył tam by poprzeć roszczenia siłą swych wojsk. Wygrał kilka potyczek, zdobył [[York]], ale pod [[bitwa pod Stamford Bridge|Stamford Bridge]] został zaskoczony przez następcę Edwarda, [[Harold II|Harolda II Godwinsona]], i zginął podczas bitwy trafiony strzałą w gardło.