Wersja z 15:57, 6 kwi 2011 edytuj Xqbot (dyskusja \| edycje) Boty 327 475 edycji m robot dodaje: sh:Prethalkedonske crkve; zmiany kosmetyczne ← poprzednia edycja		Wersja z 19:23, 19 kwi 2011 edytuj anuluj edycję Farary (dyskusja \| edycje) Redaktorzy, Administratorzy 51 205 edycji m drobne redakcyjne następna edycja →
Linia 1: {{Chrześcijaństwo}} [[Plik:Oriental Orthodoxy in world.png\|thumb\|240px\|Rozmieszczenie wiernych Kościołów orientalnych]] '''Kościoły orientalne''' (''vel'', przedchalcedońskie, niechalcedońskie, ortodoksyjne orientalne, monofizyckie, Mniejsze Kościoły Wschodnie, Starożytne Kościoły Wschodnie, Orientalne Kościoły Prawosławne) – grupa [[Kościoły wschodnie\|wschodnich Kościołów chrześcijańskich]], które nie przyjęły postanowień [[Sobór chalcedoński\|soboru chalcedońskiego]] w 451 roku. Należy do niej sześć Kościołów: [[Koptyjski Kościół Ortodoksyjny\|koptyjski]], [[Etiopski Kościół Ortodoksyjny\|etiopski]], [[Syryjski Kościół Ortodoksyjny\|jakobicki]], [[Syryjski Kościół Ortodoksyjny\|syromalabarski]], [[Syriacki Jakobicki Kościół Indii\|syromalankarski]], [[Apostolski Kościół Ormiański\|ormiański]]. '''Kościoły orientalne, Kościoły ortodoksyjne orientalne, Kościoły przedchalcedońskie''' - grupa [[Kościoły wschodnie\|Kościołów wschodnich]]. Oddzieliła się ona w [[V wiek]]u w wyniku sporów [[chrystologia\|chrystologicznych]] jakie miały miejsce wśród [[Chrześcijanie\|chrześcijan]] w [[Cesarstwo Bizantyjskie\|Cesarstwie Bizantyjskim]]. Według starszych poglądów historyków Kościoła za przyczynę nieporozumień [[Kościół łaciński\|Kościołów zachodniego]] i wschodniego podawano odmienne zdanie odnośnie natury [[Jezus Chrystus\|Chrystusa]], której określenie stało się spornym momentem sporów teologicznych. Nowsze badania jednak ustaliły, że przyczyn rozejścia się Kościołów należy upatrywać w polityce Bizancjum, posiadającej w danym okresie cechy [[Imperializm\|imperialne]]. == Charakterystyka ==▼ Kościoły orientalne są to kościoły historycznie i teologicznie odwołujące się do trzech wielkich tradycji [[liturgia chrześcijańska\|liturgicznych]] chrześcijaństwa na [[Bliski Wschód\|Bliskim Wschodzie]]: [[Armenia\|armeńskiej]], [[Aleksandria\|aleksandryjskiej]] i [[Antiochia Syryjska\|antiocheńskiej]]. Kościoły te są całkowicie niezależne od siebie, zachowując w ramach własnych tradycji odrębne dziedzictwo doktrynalne, liturgiczne, kanoniczne i duchowe. Kościoły przedchalcedońskie od drugiej połowy XX wieku prowadzą dialog [[Ekumenizm\|ekumeniczny]] z [[Cerkiew prawosławna\|Kościołem prawosławnym]]. W latach 1964, 1967, 1970 i 1971 miały miejsce cztery nieoficjalne konferencje. W 1988 roku odbył się dialog oficjalny. W 1990 roku została podpisana deklaracja z [[Chambéry]], na mocy której Kościoły chalcedońskie zostały uznane przez Kościół prawosławny za [[Ortodoksja\|ortodoksję]]. Podobne dialogi prowadzone są z Kościołem rzymskokatolickim. Dotychczas zostało opracowane jedno stanowisko w najbardziej spornej kwestii, tj. stosunku do natury Chrystusa<ref>''Religie świata. Encyklopedia'', red. J. Rawicz i in., Kraków [s.a.], s. 617–618.</ref>. Kościoły orientalne łączy doktryna przedchalcedońska. Kościoły te uznają nauki [[sobór powszechny\|soborów powszechnych]]: [[Sobór nicejski I\|nicejskiego I]] ([[325]]), [[Sobór konstantynopolitański I\|konstantynopolitańskiego I]] ([[381]]), [[Sobór efeski\|efeskiego]] ([[431]]) i [[Sobór efeski II\|efeskiego II]] ([[449]]). Odrzucają postanowienia [[Sobór Chalcedoński\|soboru chalcedońskiego]] ([[451]]) i następnych. ▲== Charakterystyka == Kościoły orientalne należą do jednej wspólnoty, jednak każdy posiada w swoim obrębie własne tradycje, wywodzą się z różnych doktryn teologicznych, zachowują własne liturgie. Łączy je wspólne podejście do natury [[Syn Boży\|Syna]]. Negacja postanowień Soboru chalcedońskiego stwarzała według nich podstawy pod potencjaną herezję dualistyczną oraz zaprzeczała jedność osoby Chrystusa. Choć Kościoły przedchalcedońskie wyznają monofizytyzm, odrzucają poglądy twórcy tej doktryny, [[Eutyches]]a, który głosił asymilację człowieczeństwa Chrystusa z jego boską naturą. Bliższy im jest pogląd [[Cyryl z Aleksandrii\|Cyryla z Aleksandrii]], według którego Słowo stało się ciałem, tworząc jedną [[Hipostaza\|hipostazę]] przy jednoczesnym zachowaniu niezmienionej natury ludzkiej<ref>P. Timus, [http://www.magazyn.ekumenizm.pl/content/article/20040603174633138.htm ''Charakterystyka chrześcijaństwa: Kościoły orientalne''], Magazyn Teologiczny Semper Reformanda.</ref>. Od lat sześćdziesiątych [[XX wiek]]u Kościoły przedchalcedońskie prowadzą dialog z Kościołami prawosławnymi i [[Łaciński Kościół katolicki\|Kościołem rzymskokatolickim]]. W [[1990]] roku [[Cerkiew prawosławna]] na spotkaniu przedstawicieli Kościołów w [[Chambéry]] uznała oficjalnie [[ortodoksja\|ortodoksję]] Kościołów orientalnych<ref>{{cytuj książkę \|nazwisko = \| imię = \| autor link = \| tytuł =Encyklopedia Gazety Wyborczej. Religie świata \| wydawca = \| miejsce =Kraków \| rok =2005 \| strony =618 \| isbn =83-89651-96-3}}</ref>. == Kościoły orientalne == Linia 26 ⟶ 28: == Bibliografia == {{bibliografia start}} * ''Społeczeństwo i polityka. Zarys wykładu''. Warszawa 2001. ISBN 83-88766-07-4▼ * ''Religie świata. Encyklopedia'', red. J. Rawicz i in., Kraków [s.a.]. ISBN 83-89651-96-3. ISBN 84-9719-221-8. ▲* ''Społeczeństwo i polityka. Zarys wykładu''. Warszawa 2001. ISBN 83-88766-07-4. * Timus P., [http://www.magazyn.ekumenizm.pl/content/article/20040603174633138.htm ''Charakterystyka chrześcijaństwa: Kościoły orientalne''], Magazyn Teologiczny Semper Reformanda. {{bibliografia stop}} == Zobacz też ==

Kościoły orientalne: Różnice pomiędzy wersjami