Samoobrony kresowe: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Happa (dyskusja | edycje)
m doprecyzowanie linku
Linia 7:
Jednostki Samoobrony powstawały spontanicznie od jesieni [[1918]] na terenach Wileńszczyzny, Grodzieńszczyzny i Mińszczyzny w celu powrotu tych obszarów do Państwa Polskiego.
 
Były to oddziały o różnej liczebności, składające się z miejscowej ludności polskiej, których akcje to początkowo obrona przed bandami rabunkowymi i niemieckimi maruderami, a następnie wojskami bolszewickimi, prowadzącymi agitację komunistyczną na tych terenach i buntującymi chłopów. Samoobrony kresowe przeciwstawiały się także nacjonalizmowi litewskiemu roszczącemu sobie nieuzasadnione i nieumiarkowane pretensje do szerokiego pasa ziem Wileńszczyzny, a nawet Nowogródczyzny, co zagrażało odbudowaniu wschodniej granicy Polski. Nacjonaliści uważali, że Wilno jako wstolica jejhistoryczna historycznympowinna ileżeć etnicznymna kształcieLitwie. Formacje Samoobrony często własnym sumptem wystawiali polscy ziemianie.
 
Głównymi ich ośrodkami były [[Wilno]], [[Mińsk]], [[Grodno]], [[Lida]] i [[Kowno]], a z mniejszych miejscowości [[Szczuczyn (Białoruś)|Szczuczyn]], [[Ejszyszki]], [[Oszmiana]], [[Wilejka]], [[Niemenczyn]], [[Świr (Białoruś)|Świr]], [[Poniewież]].