Bokeh: Różnice pomiędzy wersjami

Miękkie rozmycie wyodrębnia z tła główny motyw fotografii, nie odwracając od niego uwagi niepotrzebnymi szczegółami. Wykorzystywane jest to często w portretach. Polega ono na tym, że motyw zdjęcia znajduje się w strefie [[Głębia ostrości|głębi ostrości]] i zostaje odwzorowany ostro, zaś oddalone tło obrazu pozostaje poza strefą głębi ostrości i zostaje rozmyte.

 

 

Dobrym przykładem wpływu korekcji aberracji sferycznej na rozmycie są obiektywy Nikkor{{Fakt|data=2010-03}} z serii DC ([[język angielski|ang.]] ''defocus control''). Oprócz pierścienia przysłony, mają one też drugi, poruszający sekcją soczewek korygujących. Możemy w ten sposób uzyskać bokeh od obwarzanka, przez neutralny, aż do tarczek, jak z prostych obiektywów symetrycznych.

Generalnie panuje zasada, że im więcej listków przysłony, tym bardziej jej otwór jest okrągły, a co za tym idzie, bokeh ładniejszy. Widać to doskonale na przykładzie obiektywów Canon 50/1,4 (8 listków) i 50/1,8 (5 listków). Bokeh tego pierwszego jest nieporównywalnie lepszy.

 

 

Fotografii bokeh nie należy mylić z fotografią przy użyciu [[Obiektyw miękkorysujący|obiektywów miękkorysujących]] w rodzaju Imagona lub nasadek zmiękczających w rodzaju [[Jenő Dulovits|Duto]]. Obiektywy miękkorysujące tworzą świetliste otoczki wokół najjaśniejszych punktów obrazu, także tych znajdujących się w strefie ostrości, służą do podkreślania gry świateł, a nie wyodrębniania motywu od tła.