Orientalizm: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian
"zobyła" -> "zdobyła"
Linia 9:
Druga połowa XVIII wieku przyniosła, szczególnie w Niemczech, szybki rozwój [[orientalistyka|orientalistyki]] i zainteresowania Wschodem. Powstały też liczne przekłady z literatur orientalnych. Rozwój wiedzy o cywilizacjach Wschodu przyczynił się do powstania fali orientalizmu w literaturze romantycznej. Orientalność umożliwiała kreację pożądanych przez romantyków walorów literackich – niepospolitego bohatera, lokalnego kolorytu, bajecznego, odmiennego, tajemniczego i nieznanego świata. Obok ludowości orientalizm stał się jednym z podstawowych atrybutów literatury romantycznej (w tzw. "romantyzmie niskim" nabierając cech [[sztafaż]]u), znajdując wyraz w krytyce literackiej [[Friedrich Schlegel|Friedrica Schlegla]] i w twórczości najwybitniejszych pisarzy epoki – [[Goethe]]go (np. ''[[Dywan Wschodu i Zachodu]]''), [[George Gordon Byron|Byron]]a (np. ''[[Giaur]]''), [[Wiktor Hugo|Wiktora Hugo]], w literaturze polskiej [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]] (np. ''[[Sonety krymskie]]'') i [[Juliusz Słowacki|Słowackiego]] (np. ''[[Ojciec zadżumionych]]'').
 
W epoce wiktoriańskiej szczególnie silne w kulturze europejskiej były motywy indyjskie – Indiami interesowali się Schopenhauer, Nietzsche, Deussen. Wzmogły się one znacznie w okresie modernizmu i symbolizmu, łącząc się ze spirytualizmem i ezoteryzmem. W tym samym okresie po raz pierwszy wielką popularność zobyłazdobyła sobie kultura japońska. W literaturze polskiej przełomu XIX i XX w. orientalizm widoczny jest szczególnie mocno w twórczości [[Bolesław Leśmian|Leśmiana]], [[Antoni Lange|Antoniego Langego]], [[Wincenty Korab-Brzozowski|Wincentego Koraba-Brzozowskiego]], [[Wacław Rolicz-Lieder|Wacława Rolicz-Liedera]] i [[Tadeusz Miciński|Micińskiego]].
 
[[Kategoria:Motywy]]