Orientalizm: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
mNie podano opisu zmian |
"zobyła" -> "zdobyła" |
||
Linia 9:
Druga połowa XVIII wieku przyniosła, szczególnie w Niemczech, szybki rozwój [[orientalistyka|orientalistyki]] i zainteresowania Wschodem. Powstały też liczne przekłady z literatur orientalnych. Rozwój wiedzy o cywilizacjach Wschodu przyczynił się do powstania fali orientalizmu w literaturze romantycznej. Orientalność umożliwiała kreację pożądanych przez romantyków walorów literackich – niepospolitego bohatera, lokalnego kolorytu, bajecznego, odmiennego, tajemniczego i nieznanego świata. Obok ludowości orientalizm stał się jednym z podstawowych atrybutów literatury romantycznej (w tzw. "romantyzmie niskim" nabierając cech [[sztafaż]]u), znajdując wyraz w krytyce literackiej [[Friedrich Schlegel|Friedrica Schlegla]] i w twórczości najwybitniejszych pisarzy epoki – [[Goethe]]go (np. ''[[Dywan Wschodu i Zachodu]]''), [[George Gordon Byron|Byron]]a (np. ''[[Giaur]]''), [[Wiktor Hugo|Wiktora Hugo]], w literaturze polskiej [[Adam Mickiewicz|Mickiewicza]] (np. ''[[Sonety krymskie]]'') i [[Juliusz Słowacki|Słowackiego]] (np. ''[[Ojciec zadżumionych]]'').
W epoce wiktoriańskiej szczególnie silne w kulturze europejskiej były motywy indyjskie – Indiami interesowali się Schopenhauer, Nietzsche, Deussen. Wzmogły się one znacznie w okresie modernizmu i symbolizmu, łącząc się ze spirytualizmem i ezoteryzmem. W tym samym okresie po raz pierwszy wielką popularność
[[Kategoria:Motywy]]
|