Kalotypia: Różnice pomiędzy wersjami

Materiałem światłoczułym był [[papier]] nasycony [[azotan srebra|azotanem srebra]] i — po wysuszeniu — kąpany w roztworze [[chlorek sodu|chlorku]] lub [[bromek sodu|bromku sodu]]. Naświetlony [[negatyw]] wywołuje się w roztworze [[kwas galusowy|kwasu galusowego]] i utrwala w roztworze [[tiosiarczan sodu|tiosiarczanu sodu]]. Następnie należy go wypłukać i wysuszyć. Dla uzyskania przezroczystości podłoża negatyw woskuje się. [[Pozytyw]] uzyskuje się przez kopiowanie na podobnie przygotowanym materiale światłoczułym. Zawartość srebra w kalotypach pozwala na uzyskanie odbitek o bogatszej tonacji niż [[cyjanotypia|cyjanotypy]]. Proces ten porzucono, ponieważ na przełomie XIX i XX w. nie potrafiono skutecznie usuwać pozostałości chemii z papieru, które z czasem prowadziły do zniszczenia obrazu. Dzisiejsze bezkwasowe papiery oraz wykorzystanie utrwalacza Hypo pozwalają na uzyskanie stosunkowo trwałego obrazu. Metoda ta wymaga wykorzystania odbitek drogą stykową. Do wykonywania odbitek nadają się negatywy kontrastowe.

 

{{Commonscat|Calotypes}}

 

* {{cytuj stronę |url=http://www.ciemnia.net/index.php?idg=warsztat&spec=kalotypia |tytuł=''Kalotypia (talbotypia)'' |data dostępu=3 maja 2009 |autor=Tomasz L. Czarnecki}}