Etnologia: Różnice pomiędzy wersjami

Początki polskiej etnologii tkwią w myśli i praktyce działaczy [[Oświecenie w Polsce|oświecenia]] z przełomu [[XVIII wiek|XVIII]] i [[XIX wiek|XIX w.]] ([[Hugo Kołłątaj]], [[Joachim Lelewel]]) postulujących gromadzenie danych o kulturze ludowej jako podstawie rekonstrukcji dziejów narodu. Romantyczna [[idea]] głosząca, że w kulturze ludowej tkwią naturalne i bezcenne pierwiastki kultury narodowej, inspirowała zbieranie [[folklor]]u i dokumentowanie chłopskich obyczajów ([[Zorian Dołęga-Chodakowski]]). W połowie XIX wieku wyjątkowo cenne były prace [[Oskar Kolberg|Oskara Kolberga]] zmierzające do systematycznego etnograficznego opisu większości regionów kraju, a także teoretyczne refleksje [[Ryszard Berwiński|Ryszarda Berwińskiego]] nad [[kultura ludowa|kulturą ludową]] oraz pierwsze uniwersyteckie wykłady z etnologii prowadzone przez [[Wincenty Pol|Wincentego Pola]] w [[Kraków|Krakowie]]. Od lat 70. XIX w., wraz z upowszechnieniem idei [[pozytywizm]]u, nastąpiła dalsza [[emancypacja]] etnologii. Powstały fachowe czasopisma ("Wisła", "Lud"), kolekcje, muzea i towarzystwa, ukazywały się publikacje, kształtował się regionalny ruch amatorskiego ludoznawstwa; obok wybitnych badaczy terenowych ([[Zygmunt Gloger]], [[Izydor Kopernicki]], [[Seweryn Udziela (etnograf)|Seweryn Udziela]]) swą obecność zaznaczyli teoretycy kultury ([[Jan Aleksander Karłowicz|Jan Karłowicz]], [[Ludwik Krzywicki]]). Nadal głównym przedmiotem etnologii była kultura ludowa, zwłaszcza folklor ludności ziem byłej [[I Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]]. Istniało także zainteresowanie kulturą ludów pozaeuropejskich, przede wszystkim u podróżników, emigrantów i zesłańców ([[Jan Kubary]] – [[Oceania]], [[Bronisław Piłsudski]] i [[Wacław Sieroszewski]] – [[Daleki Wschód|Azja Wschodnia]], [[Ignacy Domeyko]] i [[Józef Siemiradzki]] – [[Ameryka Południowa]], [[Stefan Szolc-Rogoziński]] – [[Afryka]]). Do dzisiaj w Polsce jest możliwość studiowania etnologii.