|wynik = klęskazwycięstwo [[Harald III Surowy|Haralda Hardraade]]anglosaskie
|przyczyna = zjednoczeniedążenie do zjednoczenia ziem podległych [[Kanut Wielki|Kanutowi Wielkiemu]]
|terytorium =
|strona1 = [[Anglosasi]]
|strona2 = [[Wikingowie]]
|dowódca1 = [[Harold II|Harold Godwinson]]
|dowódca2 = Harald HardraadeHardraada
|siły1 = 6–9~10 tys.000
|siły2 = 5 tys.~9000
|straty1 = nieznane
|straty2 = ponad 4,5 tys.7000
|commons =
}}
'''Bitwa pod Stamford Bridge''' odbyłazostała sięstoczona [[25 września]] [[1066]] roku, ok. 3 km. na południepółnoc od [[York]]u. Jest ona uważana za zamknięcie okresu [[wikingowie|wikińskiegowikińskich]] panowanianajazdów wna [[AngliaWielka Brytania|AngliiWyspy Brytyjskie]].
Gdy wojska [[Norwegia|norweskiego]] króla [[Harald III Surowy|Haralda HardraadeHardraadye]] w sile około pięciudziewięciu tysięcy ludzi na 300 [[drakkar]]ach wylądowały w północnej Anglii, król angielski [[Harold II|Harold Godwinson]] wyruszył muim naprzeciw. Celem Haralda HardraadeHardraady było opanowanie kraju i zjednoczenie ziem, które do 1035 roku pozostawały pod władaniem [[Kanut Wielki|Kanuta Wielkiego]]. Zanim wojska angielskie dotarły na miejsce, Norwegowie zdobylizajęli York i zwyciężyli oddziały lokalnychEdwina, [[earl]]ówa [[Mercja|Mercji]] i Morkara, earla [[Northumbria|Northumbrii]] w kilku potyczkach. Szybki marsz Anglosasów zapobiegł dalszym sukcesom najeźdźców. Pojawienie się wojsk Harolda zaskoczyło ich i zmusiło do stoczenia walnej bitwy. Armia angielska posiadała pewną przewagę liczebną: przeciw pięciu tysiącom Norwegów stanęło sześć - dziewięć tysięcy Anglosasów. Wojska norweskie w bitwie pod Stamford Bridge poniosły druzgocącą klęskę: straciły ponad 4500 zabitych (90 procent żołnierzy), w tym dowódcę, króla Haralda, który zginął trafiony strzałą w gardło. Spośród trzystu [[drakkar]]ów, na jakich przypłynęli Norwegowie, do kraju odpłynęło zaledwie dwadzieścia cztery; na obsadzenie tylko takiej liczby okrętów starczyło zdolnych do żeglugi ludzi. Straty po stronie angielskiej nie są znane, były one jednak wielokrotnie niższe niż po stronie norweskiej, gdyż tak duża liczba ofiar wśród Norwegów wynikła m.in. z powodu dobicia wielu rannych przez zwycięzców.
Po tej bitwie nigdy już skandynawscy [[Normanowie]] nie najeżdżali Anglii.
