Bitwa pod Stamford Bridge: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Przebieg bitwy: drobne merytoryczne |
→Przyczyny konfliktu: drobne merytoryczne |
||
Linia 25:
5 stycznia 1066 roku zmarł schorowany król [[Anglia|Anglii]], [[Edward Wyznawca]], a już następnego dnia [[Witenagemot|witany]] ogłosiły następcą głównego pretendenta do tronu, [[Harold II|Harolda Godwinsona]]. Król Norwegii nie zapomniał, że jako jeden ze spadkobierców [[Kanut Wielki|Kanuta Wielkiego]], może również ubiegać się o panowanie nad tym bogatym krajem. Jednym z jego pierwszych kroków, po ostatecznym opanowaniu norweskiego tronu, było wysłanie do [[Londyn]]u posłów z zapewnieniem o pokojowych zamiarach.
W pierwszych latach panowania nie miał możliwości zająć się Anglią: zbytnio pochłaniała go walka o [[Dania|duńskie]] domeny z [[Swen II Estrydsen|Swenem Estrydsenem]], aczkolwiek ekspedycja na zachód jego syna [[Magnus II Haraldsson|Magnusa]] w roku 1058 świadczyła, że ambitne plany Haralda nie ostygły. Zimą 1065/1066 mógł wreszcie działać otwarcie, tym bardziej, że z [[Flandria (region)|Flandrii]], Anglii i [[Normandia|Normandii]] nadchodziły interesujące wieści. Kwestie prawne, co do legalności jego zamiarów, nie miały znaczenia. Zachodziło natomiast pytanie, czy będzie w stanie pokonać konkurentów – Harolda Godwinsona i [[Wilhelm Zdobywca|Wilhelna]], księcia Normandii. Harald Hardraada był pewien, że tak. Emisariusze, którzy przybyli do [[Trondheim]] w imieniu Tostiga, wygnanego z Anglii brata Harolda, utwierdzili go w tym przekonaniu. Trudno uwierzyć, że w Normandii nie wiedziano o jego przygotowaniach, tym bardziej, że 200 [[drakkar]]ów zgromadzono w [[Solund]] dla jakiegoś określonego celu. Po zawarciu pokoju z Danią celem tym mogła być tylko Anglia<ref>G. Jones, ''The Vikings'', s.393.</ref>.
==Przebieg bitwy==
| |||