Harry Blackmun: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Wczesne lata: uszczegółowienie biografii |
→Kariera przed Sądem Najwyższym: uszczegółowienie biografii |
||
Linia 27:
== Kariera przed Sądem Najwyższym ==
Po zakończeniu studiów Blackmun wrócił do Saint Paul, zdał egzamin do palestry i został asystentem sędziego Johna B. Sanborna w federalnym Sądzie Apelacyjnym dla Ósmego Okręgu. Asystentura trwała od 1 sierpnia 1932 r. do 31 grudnia 1933 r. Na początku 1934 r. został zatrudniony w najlepszej kancelarii prawnej w Minneapolis-St. Paul – Junell, Driscoll, Fletcher, Dorsey & Barker, gdzie specjalizował się w sprawach podatkowych. Jego kariera rozwijała się płynnie – w 1939 r. został młodszym partnerem, zaś w 1943 r. głównym partnerem. W tamtym okresie Blackmun wykładał również prawo nieruchomości i podatkowe w St. Paul College of Law (w latach 1935-1941) oraz prawo spadkowe i administracyjne na Wydziale Prawa Uniwersytetu Minnesoty (University of Minnesota Law School, w latach 1945-1947).
Najważniejszym klientem, którego obsługą zajmował się Blackmun w kancelarii Junell, Driscoll, Fletcher, Dorsey & Barker była Klinika Mayo. W 1949 r. kierownictwo tej kliniki zaoferowało Blackmunowi stanowisko radcy prawnego i członka zarządu. Po początkowym okresie niezdecydowania, Blackmun przyjął propozycję i wraz z rodziną przeniósł się do Rochester w Minnesocie, gdzie swoją siedzibę miał jego nowy pracodawca. Okres pracy w Klinice Mayo, trwający od 1 października 1950 r. do 3 listopada 1959 r. był później wspominany przez Blackmuna jako najszczęśliwszy w całym jego życiu zawodowym.
Pod koniec 1958 r. sędzia John B. Sanborn, zbliżający się do swoich 75. urodzin, poinformował Blackmuna, że zamierza przejść w stan spoczynku i chciałby, aby zastąpił go właśnie Blackmun. Orędownikiem tego pomysłu był również Warren E. Burger, który zajmował wówczas stanowisko sędziego prestiżowego sądu apelacyjnego w Waszyngtonie i miał znajomości pośród wpływowych członków administracji prezydenta [[Dwight D. Eisenhower|Dwighta D. Eisenhowera]]. Blackmun uznał, że jest gotów podjąć się nowego wyzwania i kiedy wiosną 1959 r. otrzymał telefon od Lawrence'a E. Walsha, zastępcy prokuratora generalnego USA, zadeklarował że przyjąłby ewentualną nominację sędziowską.
18 sierpnia 1959 r. [[Prezydent USA|prezydent]] [[Dwight D. Eisenhower|Eisenhower]] nominował Blackmuna na stanowisko sędziego federalnego Sądu Apelacyjnego dla Ósmego Okręgu i skierował jego kandydaturę do akceptacji Senatu. Pomimo tego, że zbliżały się wybory prezydenckie, zaś Senat był zdominowany przez Demokratów, nominacja Blackmuna została zatwierdzona jednogłośnie. 4 listopada 1959 r. złożył przysięgę sędziowską, zaś 12 listopada 1959 r. wziął udział w swojej pierwszej rozprawie.
=== Pierwsze znaczące sprawy ===
| |||