Właściwości piroelektryczne posiadają też niektóre [[ciekły kryształ|ciekłe kryształy]] i ceramiki.
Ze względu na to, że siła elektromotoryczna generowana przez piroelektryki jest bardzo mała, obserwacje powstawania zjawiska separacji ładunków elektrycznych powstających na kryształach wskutek ogrzania przeprowadza się sposobem opylania, który został opracowany przez [[August Kundt|Augusta Kundta]] w [[1883]].
Ogrzewany kryształ opyla się sproszkowaną mieszaniną [[siarka|siarki]] i [[Minia ołowiowa|minii]]. Do opylania używa się mieszka zakończonego siatką z gęstego bawełnianego [[muślin|muślinu]]. Przy przejściu przez muślin żółte ziarna siarki ładują się ujemnie, czerwona minia – dodatnio. Naładowane ziarna spadają na powierzchnię naelektryzowanego kryształu i zostają na niej zatrzymane bądź odrzucone. Powoduje to odmienne zabarwienie przeciwległych elementów powierzchni kryształu.
Zanim zastosowano do badania kryształów [[rentgenografia strukturalna|rentgenografię]] obserwacje zjawisk piroelektryczności miały duże znaczenie przy ustalaniu symetrii kryształów.
