Za ojca tej dziedziny uznaje się [[Orygenes]]a (zm. ok. [[254]]), który w dziele ''Heksapla'', porównującym różne wersje, stworzył cały system znaków dla oznaczania rozbieżności między poszczególnymi rękopisami. Epoka [[Odrodzenie|Odrodzenia]] zaowocowała studiami krytycznymi. W [[1514]] r. w Hiszpanii na [[Uniwersytet Alcalá de Henares|Uniwersytecie Alcala]] opublikowano wielojęzyczne wydanie Nowego Testamentu. Rozwijane nastęnienastępnie przez [[Erazm z Rotterdamu|Erazma z Rotterdamu]]. Richard Simon w [[1678]] r. wydał ''Historię krytyczną Starego Testamentu'', którą [[Jacques-Bénigne Bossuet|Bossuet]] skrytykował, doprowadzając do zniszczenia nakładu. W [[1689]] r. Simon wydał ''Historię krytyczną Nowego Testamentu''. W swej pracy notował i wykorzystywał uwagi [[Ojcowie Kościoła|Ojców Kościoła]]. Dziełami tymi zasłużył sobie na nazwę ''ojca krytyki ekstu''. Był atakowany tak przez katolików, jak przez protestantów, którzy widzieli w jego pracach zagrożenie dla przyjętych dotąd wersji tekstów świętych. Jego kontynuatorem był J. Mill ([[1645]]-[[1707]]), J. J. Wettstein ([[1693]]-[[1754]]), który wprowadził zwyczaj umieszczania aparatu krytycznego przy wydawanym tekście biblijnym. Wydał ''Novum Testamentum graece et latine'' (''Nowy Testament po grecku i łacinie''). Z jego pracy korzystali w XIX w. [[Konstanty Tischendorf|K. von Tischendorf]], B. F. Westcott, F.J.A. Hort, H. von Soden, Gregory i in.<ref>{{Cytuj książkę | autor = K. Romaniuk | autor link = Kazimierz Romaniuk | tytuł = Wprowadzenie do krytyki tekstu Starego i Nowego Testamentu | strony = 17-22}}</ref>.
