Neoklasycyzm w muzyce: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
WP:SK, drobne redakcyjne, przywrocono poprzednia wersje |
ISBN |
||
Linia 3:
Podstawowe założenie: sztuka jest fenomenem autonomicznym, jedynie estetycznym, więc w muzyce zbędny jest program (w opozycji do romantyzmu); jej zadaniem nie jest komentowanie świata (w opozycji do ekspresjonizmu) ani oddziaływanie na emocje - konsekwentnie unikano więc patosu i ekstazy. O wartości dzieła decyduje doskonałość rzemiosła kompozytorskiego (stanowiło to pewną reakcję na postulaty [[dada]]), przejrzysta i zwarta forma (częste nawiązania do barokowej fugi, do klasycznej sonaty). Charakterystyczne dla utworów neoklasycznych są czytelne i różnorodne związki z dawną muzyką: od tytułów (symfonie, sonaty), poprzez techniki (zwłaszcza kontrapunktyczne) po naśladownictwo dawnych stylów (pastisze). Orkiestrowe utwory są powściągliwe kolorystycznie (w opozycji do impresonizmu). Harmonia jest tonalna, lecz "lekko przybrudzona" dysonansami.
''W latach dwudziestych Strawiński wielokrotnie podkreślał, że pod pojęciem neoklascyzmu rozumie przywracanie sztuce takich wartości jak mistrzostw doskonałość. Zwracał uwagę na potrzebę powrtotu do tradycyjnego rozumienia piękna, w połączeniu z prawdą i dobrem, lecz realizowanego nowoczesnymi środkami. Praca kompozytora opierać się miała na znajomości materiału, opanowaniu technik oraz twórczej pracy intelektu. Słuchacz miał czerpać przyjemność z odkrywania w utworze ładu i porządku, podziwiać pomysłowość kompozytora (...): utwór miał się przede wszystkim podobać i budzić uznanie, a nie poruszać lub wstrząsać''<ref>Danuta Gwizdalanka, ''Przemiany kultury muzycznej XX wieku'', Kraków 2011, s. 69. ISBN 978-83-224-0922-0</ref> (co postulowali w tym czasie ekspresjoniści).
Za początek tego kierunku przyjmuje się powstanie ''Pulcinelli'' (1919) [[Igor Strawinski|Strawinskiego]], zaś za umowny koniec - premierę jego opery ''Żywot rozpustnika'' (1951). Do przedstawicieli nurtu należeli: [[Igor Strawinski]], [[Béla Bartók|Bela Bartok]], [[Paul Hindemith]], [[Dymitr Szostakowicz]], [[Siergiej Prokofjew]] - jednym z najbardziej znanych jego utworów jest ''Symfonia klasyczna''. W Polsce: [[Grażyna Bacewicz]], [[Michał Spisak]], [[Witold Lutosławski]].
| |||