Krytyczne badania nad Biblią w Kościele katolickim przeszły długą drogę rozwoju od końca XIX w. W 1890 r. francuscy dominikanie utworzyli w [[Jerozolima|Jerozolimie]] [[École biblique et archéologique française de Jérusalem|Szkołę Biblijną i Archeologiczną]]. W 1893 r. [[Leon XIII]] wydał encyklikę ''[[Providentissimus Deus]]'', któaktóra stała się ''magna charta'' katolickiej egzegezy biblijnej. W 1902 r. powołano [[Papieska Komisja Biblijna|Papieską Komisję Biblijną]], a pięć lat później utworzono w Rzymie [[Papieski Instytut Biblijny]]. Razem z jerozolimską École Bilique stał się wiodącym ośrodkiem katolickich studiów nad Biblią.
Pierwsze dziesięciolecia XX w. były czasem ożywionych dyskusji i napięć, które powodowała obawa, że badania krytyczne mogą zaszkodzić teologicznej integralności i roli Pisma Świętego. Katoliccy [[Teolog|teolodzy]] bardzo uważnie studiowali wyniki studiówprac badaczy protestanckich. W 1943 r., [[Pius XII]] ogłosił [[encyklika|encyklikę]] biblijną ''[[Divino afflante Spiritu]]'' (pierwsze łacińskie słowa ancykliki). Papież przedstawił pozytywne nauczanie na temat rodzajów literackich w Biblii. Otworzyło to nowe perspektywy pogłębionej naukowej refleksji. Do szczególnego wzmożenia studiów doszło w okresie [[Sobór watykański II|Soboru Watykańskiego II]]. W studiach [[Teologia|teologicznych]] intensywnie korzystano z wyników badań krytycznych. W kwietniu 1964 r. ukazała się instrukcja ''O historycznej prawdzie Ewangelii''. 18 listopada 1965 r., Sobór ogłosił Konstytucję dogmatyczną o ''Objawieniu Bożym [[Dei Verbum]]''. Przedstawiono w niej katolicką naukę o [[Objawienie|Objawieniu]] i jego przekazywaniu, o Boskim natchnieniu Pisma Świętego i jego interpretacji, o Starym i Nowym Testamencie oraz o Piśmie Świętym w życiu Kościoła. Po Soborze, studia krytyczne Biblii weszły w fazę pełnego rozwoju. Nie trzeba było więcej podawać racji usprawiedliwiających zajmowania się nimi.
[[Katechizm Kościoła Katolickiego]] (pierwsze wyd. w 1992 r.) w pełni ukazuje to podejście krytyki biblijnej. Jego ujęcie rozwija rozwiną dokument Papieskiej Komisji Biblijnej ''Interpretacja Biblii w Kościele'' z 1993 r. ., wydany w setną rocznicę przełomowej encykliki Leona XIII. Zbiera on wyniki wszechstronnych poszukiwań i refleksji badań krytycznych nad Biblią, z drugiej natomiast określa i wytycza szlaki, po których powinni kroczyć katoliccy komentatorzy Pisma Świętego. Na jego temat w latach 1995-96 odbyły się w Polsce dwa ''Sympozja Biblistów Polskich'': w Szczecinie i w Radomiu. Przełom w nastawieniu do krytyki biblijne zaowocował zbliżeniem z egzegetami różnych wyznań chrześcijańskich oraz między egzegetami chrześcijańskimi i żydowskimi. Do tej pory, Biblia, która nas najbardziej łączy, silnie dzieliła uczonych. Komentarze do Pisma Świętego miały konfesyjny i polemiczny charakter. Pisane bywały w duchu antagonizowania i pogłębiania już i tak dotkliwych różnic. Badania krytyczne zbliżyły egzegetów, ukazując wielowątkowość Biblii oraz bogactwo możliwych sposobów podchodzenia do niej. Mówił o tym także dokument Papieskiej Komisji Biblijnej z 1993 r. <ref>{{Cytuj książkę | autor r = [[Waldemar Chrostowski|W.Chrostoswski]] |rozdział = Wstęp do wydania polskiego | tytuł = Encyklopedia Wiedzy Biblijnej (tyt. ang. The Oxford Companion to the Bible) | inni = Bruce M. Metzger, Michael G. Coogan (red. nauk.), Waldemar Chrostowski (kons. wyd. pol.), Paweł Pachciarek (red. meryt.) | miejsce = Warszawa | rok = 1996 | wydawca = Vocatio | strony = VII-VIII |isbn = 83-7146-023-6}}</ref>.
W dniach 5-26 października 2008 roku miał miejsce w [[Rzym|Rzymie]] [[Synod Biskupów|Synod biskupów]] poświęcony [[Słowo Boże|Słowu Bożemu]] w życiu Kościoła. Wydana przez [[Benedykt XVI|Benedykta XVI]] adhortacja ''[[Verbum Domini]]'' zawiera podsumowanie i syntezę katolickiej refleksji na temat krytyki biblijnej.
