Nibyłodyga: Różnice pomiędzy wersjami

U [[ramienicowce|ramienic]] nibyłodyga to wydłużona część plechy (oś główna i osie boczne). Zbudowana jest z [[międzywęźle|międzywęźli]] rozdzielonych wielokomórkowymi węzłami. Z węzłów wyrastają okółki [[nibyliść|nibyliści]], a u niektórych rodzajów ([[ramienica]], [[lichnotamnus]]) także komórki [[okorowanie|okorowania]]. Węzeł (''nodium'') budowany jest przez dwuwklęsłe płytkowate komórki, podczas gdy międzywęźla u ''Chara'' są budowane przez [[komórczak]]i tworzące rdzeń i cylindryczne komórki okorowania. Na okorowaniu mogą wyrastać przylistki i kolce. Nibyśliście ramienic są zbudowane podobnie do nibyłodyg. Z kątów nibyliści mogą wyrastać kolejne nibyłodygi (osie boczne). Cechy morfologiczne nibyłodygi takie jak okorowanie, okolcowanie, proporcje międzywęźli są cechami diagnostycznymi gatunków. Funkcja szkieletowa nibyłodygi jest wzmacniana przez jej [[inkrustacja (botanika)|inkrustowanie]] [[węglan wapnia|węglanem wapnia]], które ma miejsce podczas wiązania jonów wapnia obecnych w twardej wodzie przez uwalniany w fotosyntezieoddychaniu dwutlenek węgla, a związane jest też z fotosyntezą<ref name=szmeja>{{cytuj książkę |nazwisko= Szmeja|imię= Józef |tytuł=Przewodnik do badań roślinności wodnej |wydawca=Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego |miejsce= Gdańsk| strony=89-90|rok= 2006|isbn= 8373263667|język=pl}}</ref>. Nibyłodygi ramienic rzadko przekraczają długość 1 m<ref name=klucz>{{cytuj książkę|autor=Mariusz Pełechaty, Andrzej Pukacz|rozdział= Budowa ramienic| tytuł=Klucz do oznaczania gatunków ramienic (Characeae) w rzekach i jeziorach| wydawca=Główny Inspektorat Ochrony Środowiska / Wydawnictwo Naukowe Gabriel Borowski| miejsce=Warszawa| data=2008|seria=Biblioteka Monitoringu Środowiska| strony=7–15| isbn=978-83-7217-200-5| url=http://www.gios.gov.pl/download.php?f=793}}</ref>.