Ocena instytucjonalna: Różnice pomiędzy wersjami

Ocena instytucjonalna jest jedną z trzech ocen szkolnictwa wyższego, obok programowej i systemowej. Jest oceną jakości szkoły wyższej lub jej jednostki. Obejmuje kilka obszarów. W szczególności w jej ramach sprawdza się czy [[szkoła wyższa]] posiada wiedzę w zakresie swojego potencjału naukowego, potrafi ten potencjał opisać również w ujęciu środowiska lokalnego, krajowego i międzynarodowego oraz może wskazać swoje mocne i słabe strony. Weryfikuje się czy [[szkoła wyższa]] jest w stanie opisać swoją strategię w zakresie badań naukowych i prowadzonego kształcenia, ją uzasadnić i rozwijać. Czy przeznacza środki na kontrolę oferty kształcenia oraz bierze pod uwagę w jej tworzeniu kontekst regionalny. Sprawdza się czy utworzono kontrolowany na poziomie centralnym system pozwalający zindywidualizować i ocenić przydatność przekazywanych informacji umożliwiając każdemu studentowi zdefiniowanie planu kształcenia i dalszej kariery zawodowej, również w odniesieniu do umiejętności i motywacji. W ramach oceny instytucjonalnej weryfikuje się zaplecze kadrowe, lokalowe i logistyczne niezbędne do prowadzenia badań naukowych i kształcenia. Ustala się czy system informacji i wprowadzane przez szkołę wyższą mechanizmy oceny kształcenia, studentów i nauczycieli akademickich wpływają rzeczywiście na poprawę jakości. Ustala się, jakie środki zostały przeznaczone na ten cel oraz czy wykorzystuje się wyniki ocen w celu modyfikacji oferty kształcenia, treści kształcenia oraz przyjętych metod dydaktycznych. W ocenie instytucjonalnej bierze się również pod uwagę sposób zarządzania jednostką.

Ocena instytucjonalna dokonywana jest przez komisje do spraw zapewnienia jakości. W Polsce przeprowadza ją [[Polska Komisja Akredytacyjna]].