Henryk z Virneburga (arcybiskup Moguncji): Różnice pomiędzy wersjami

Henryk był synem Ruprechta II, hrabiego Virneburga, oraz Kunegundy. Jego liczni krewni piastowali różne wysokie funkcje kościelne, a siostry były żonami możnych książąt [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|Rzeszy]]. Przeznaczony do stanu duchownego, już w młodym wieku posiadał różne stanowiska kościelne. W 1313 r. został [[prepozyt]]em w [[Bonn]] i w tym okresie często reprezentował swego stryja [[arcybiskupi Kolonii|arcybiskupa Kolonii]] [[Henryk z Virneburga (arcybiskup Kolonii)|Henryka II z Virneburga]]. W październiku 1328 r. został mianowany arcybiskupem Moguncji, co zawdzięczał poparciu stryja – papież [[Jan XXII]] chciał obalić [[władcy Niemiec|cesarza]] [[Ludwik IV Bawarski|Ludwika IV Wittelsbacha]] i potrzebował w związku z tym swoich stronników na pozycjach [[elektorzy Rzeszy|elektorskich]]. Kapituła moguncka opowiedziała się jednak przeciwko Henrykowi i powołała na administratora [[arcybiskupstwo Moguncji|księstwa arcybiskupiego]] [[arcybiskupi Trewiru|arcybiskupa Trewiru]] [[Baldwin Luksemburski|Baldwina luksemburskiegoLuksemburskiego]]. Henryk początkowo porozumiał się z miastem, ale w 1332 r. doszło za pośrednictwem cesarza do ugody Moguncji z Baldwinem. Dopiero w 1336 r. Baldwin ustąpił papieskim naciskom i Henryk mógł objąć w posiadanie arcybiskupstwo. W 1337 r. Henryk pogodził się także z cesarzem Ludwikiem. Odtąd Henryk był członkiem partii antypapieskiej. Swemu poparciu dla Ludwika dał wyraz szczególnie podczas [[zjazd elektorów w Rhense|zjazdu elektorów w Rhens]] w 1338 r., który uznał m.in. iż do wyboru króla niemieckiego wystarczająca jest wola większości elektorów, a zbędne jest zatwierdzenie papieskie. W 1346 r. papież [[Klemens VI]] [[ekskomunika|ekskomunikował]] Henryka i wyświęcił na arcybiskupa Moguncji [[Gerlach z Nassau|Gerlacha z Nassau]], Henryk utrzymał się jednak w Moguncji mimo wojny z Gerlachem aż do swojej śmierci.