Lockheed L-1011 TriStar: Różnice pomiędzy wersjami

W drugiej połowie lat 60. XX wieku, dalekodystansowe trasy przewozów lotniczych zdominowane były przez samoloty [[Douglas DC-8]] i [[Boeing 707]]. Wprowadzenie na rynek obydwu modeli przyczyniło się do gwałtownego rozwoju linii lotniczych i wzrostu liczby przewozów pasażerskich. W tych warunkach linie lotnicze zaczęły poszukiwać maszyn o większym zasięgu, zdolnych do zabrania na pokłada większej liczny pasażerów. Jedną z wytwórni, która odpowiedziała na zapotrzebowanie przewoźników był Lockheed, który pod koniec lat 60. opracował dwa nowe projekty samolotów oznaczonych jako CL-1011-28 i CL-1011-30/31/32/33. Samoloty różniły się ilością silników. Model -28 napędzany był dwoma jednostkami a wersje -30/31/32/33, trzema. Stałą praktyką wśród wytwórców samolotów komunikacyjnych jest konsultowanie projektów z potencjalnymi, przyszłymi ich użytkownikami. W wyniku takich konsultacji do dalszej realizacji wybrano projekt trzysilnikowy. Wiązało się to głównie z większym bezpieczeństwem lotu jakie dawała maszyna z trzema jednostkami napędowymi. Za taką opcją były zwłaszcza te linie, których trasy wiodły nad dużymi obszarami wodnymi. Trzy silniki umożliwiały równiez zwiększenie masy startowej samolotu, tym samym zwiększenie masy zabieranego paliwa a w konsekwencji - zasięgu. W 1967 roku pojawił się pierwszy projekt oznaczony jako CL-1011-365 dla 227 pasażerów, rok później jego powiększona wersja CL-1011-385 dla 250 pasażerów. Wstępne zainteresowanie samolotem wyraziły [[American Airlines]], które jednak ostatecznie wybrały maszynę [[McDonnell Douglas DC-10]]. Kontynując tendencję zwiększania pojemności w swoich projektach, Lockheed opracował wersję międzykontynentalną nazwaną TriStar. Duży wpływ na podjętą decyzję miała rywalizacja pomiędzy Lockheedem a [[McDonnell Douglas]]em i ich DC-10 który "podebrał" Lockheedowi zamówienie American Airlines. Wytwórnia nie mogła sobie pozwolić na kolejną porażkę, tym bardziej, że w kolejce po nowe samoty ustawiły się [[Trans World Airlines]] (TWA) i [[Eastern Air Lines]]. Obydwie linie były w komfortowej sytuacji, negocjując jak najlepsze warunki dla siebie z obydwoma producentami. Lockheed przedstawił model TriStar, który miał zabierać na pokład maksymalnie 345 pasażerów i chcarkteryzowaćcharakteryzować się zasięgiem na poziomie 5300 km. Ostatecznie z rywalizacji zwycięsko wyszedł Lockheed, u którego Eastern zamówił 25 samolotów z opcją na kolejne 25 sztuk a TWA 33 samoloty z opcją na kolejne 11. Do grona klientów szybko dołączały następne linie lotnicze i do kwietnia 1968 roku firma miała zamówienia na 176 sztuk.