Lockheed L-1011 TriStar: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Tokyotown8 (dyskusja | edycje) →Budowa: drobne redakcyjne |
Tokyotown8 (dyskusja | edycje) →Wersje: ort. |
||
Linia 99:
* Lockheed L-1011-500 – w sierpniu 1976 roku zapadła decyzja o budowie długodystansowej, międzykontynentalnej wersji samolotu. Skrócono o 2,54 m przednią sekce kadłuba. Wzmocniono konstrukcje skrzydeł, kadłuba, podowzia i usterzenia. Usunięto dwa wyjścia awaryjne powiększając jednocześnie tylną parę drzwi. Przystosowano samolot do przewozu palet towarowych powiększając przedni bagażnik i przednie drzwi towarowe. Z dolnego pokładu na górny przeniesiono kuchnię pokładową. Zmodyfikowano kształ połączeń skrzydeł z kadłubem i silników z płatami poprawiając aerodynamikę samolotu. Zwiększono o 2,7 m rozpiętość skrzydeł. Wersja 500 otrzymała, jako pierwsza w historii maszyna pasażerska cyfrowy system zarządania lotem (FMS-Flight Management System) pozwalający na całkowicie automatyczny lot od staru do lądowania. System automatycznie wybierał jak najbardziej ekonomiczne parametry lotu. Maszynę oblatano 16 października 1978 roku. Pierwszym użytkownikiem tej wersji były linie British Airways. Łącznie wybudowano 50 maszyn.
* Lockheed 2000 – niezrealizowana wersja towarowa samolotu z 1991 roku. Szacowano, że maszyna będzie charakteryzowała się maksymalnym udźwigiem rzędu 65 315 kg. W 1992 roku oficjalnie poinformowano o rozpoczęciu prac nad maszyną jednak brak zainteresowania ze strony potencjalnych nabywców był przyczyną anulowania całego programu w 1997 roku.
* TriStar K1 – po zakończeniu [[Wojna o Falklandy-Malwiny|wojny o Falklandy]] Wielka Brytania zainteresowana była pozyskaniem dużej maszyny transportowej, przystosowanej do wsparcia logistycznego własnych wojsko i jednocześnie pełniąca zadania latającej cysterny. Rozmowy na temat takiej maszyny rozpoczęły się we wrześniu 1982 roku. Producenci zaoferowali dwa samoloty. British Aerospace odpowiednio zmodyfikowane samoloty DC-10 a Marshall of Cambridge Engineering L-1011. 2 lutego 1983 roku podpisano umowę z Marshall of Cambridge wybierając tym samym maszyny Lockheeda. Pierwsze dwa samoloty pozyskano od British Airways i były to L-1011-500. Maszyny przystosowano do pełnienia roli powietrznego tankowca umieszczając w części bagażowej samolotu siedem dodatkowych zbiorników mieszczących 45 320 kg paliwa. Tym samym jego łączną ilość zwiększono do 136 000 kg. Wzmocniono konstrukcje kadłuba. Górny pokład pozostawiono bez zmian ze 196 miejscami dla pasażerów. Samolot móg podawać paliwo wykorzystując do tego elastyczny przewód podający, wyciagany z tylnej, dolnej cześci kadłuba. Cała operacja monitorowana była przy pomocy systemu kamer telewizyjnych. Pierwszy egzemplarz wzbił się do
* TriStar KC1 – wersja z dodatkowymi drzwiami towarowymi. Górny pokład przystosowany do pełnienia po krótkiej modyfikacji zarówno roli towarowej jak i pasażerskiej aczkolwiek pozostawiono na stałe 36 foteli pasażerskich. Wybudowano diwe maszyny tego typu. Były to również pozyskane od British Airways L-1011-500, kolejne dwie przebudowano z wersji K1. 9 grudnia 1988 roku RAF otrzymał pierwszą z tego typu maszyn. Łącznie RAF posiadał cztery samoloty tego typu (dwa z nich zmodyfikowane bezpośrednio z wersji cywilnej i dwa będące zmodyfikowaną do standardu KC1, wersją K1).
* TriStar C2 – obok maszyn pozyskanych od narodowego przewoźnika, RAF zakupił dodatkowe trzy samoloty od lini Pan Am. Były to również L-1011-500. Dwa z nich pełniły funkcje pasażerskie, mając możliwość przewożenia 260 osób. Od wersji cywilnej poza malowaniem i oznaczeniem różniły się również tym, że wszystkie fotele ustawione były tyłem do kierunku lotu.
| |||