Seweryn Hammer: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
poprawa linków |
był słabym mówcą, jak wynika ze wspomnień jego uczniów |
||
Linia 3:
Był synem Jana (urzędnika podatkowego) i Zofii z Teichmanów. Uczęszczał do gimnazjum w [[Kołomyja|Kołomyi]] (1894-1901), następnie studiował filologię klasyczną na Uniwersytecie Jagiellońskim (1901-1905), m.in. pod kierunkiem [[Kazimierz Morawski (filolog klasyczny)|Kazimierza Morawskiego]], [[Leon Sternbach (filolog)|Leona Sternbacha]] i [[Adam Miodoński|Adama Miodońskiego]]. Pracował jako nauczyciel języków starożytnych w gimnazjach w Krakowie, [[Nowy Sącz|Nowym Sączu]] i Podgórzu (1906-1919). Uzupełniał jednocześnie studia na uniwersytetach [[Mediolan]]ie, [[Rzym]]ie i [[Monachium]] (1912-1914), prowadził badania na wyspie [[Patmos]] (1913), a w 1917 obronił doktorat na UJ na podstawie pracy ''De rerum naturae sensu apud poetas medii aevi graeco-barbaros'', przygotowanej pod kierunkiem K. Morawskiego. W 1919 podjął pracę na Uniwersytecie Poznańskim; został profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem III Katedry Filologii Klasycznej, w 1921 profesorem zwyczajnym. W 1925 przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie objął kierownictwo I Katedry Filologii Klasycznej (po śmierci Morawskiego). W czasie okupacji brał udział w [[Tajne komplety|tajnym nauczaniu]] uniwersyteckim; powrócił do pracy na UJ w 1945 jako kierownik II Katedry Filologii Klasycznej. Przeszedł na emeryturę w 1953.
W 1927 został członkiem-korespondentem PAU, w 1945 - członkiem czynnym PAU; w latach 1930-1933 był sekretarzem Komisji Filologicznej PAU, a 1946-1952 przewodniczył Komitetowi Wydania Pism Św. [[Grzegorz z Nazjanzu|Grzegorza z Nazjanzu]] PAU. Ponadto należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1947) oraz Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (od 1923). Miał opinię
Jego zainteresowania naukowe obejmowały poezję i tragedię grecką, [[język grecki]], epikę i retorykę rzymską oraz dzieje filologii klasycznej w Polsce. Badał erotyzm i jego formy wypaczone w tragediach [[Eurypides]]a oraz wpływ tej twórczości na poezję grecką; był inicjatorem szerokich badań nad zagadnieniem miłości w filozofii. Wskazywał na związek między ludową poezją wczesnego średniowiecza i czasów nowogreckich z poezją aleksandryjską. Badał rękopisy św. Grzegorza z Nazjanzu oraz styl retoryczny [[Publius Cornelius Tacitus|Tacyt]]a. Współpracował z "Archiwum Filologicznym" (1932-1951). Redagował przekład ''Wydań dzieł [[Arystoteles]]a'' (1929-1933), opracował przekłady m.in. ''Dzieł wszystkich'' Tacyta (1938-1947, 4 tomy, z szerokim wstępem), nowel greckich (1950), dzieł [[Herodot]]a (1954), dzieł [[Polibiusz]]a (1957). Ponadto ogłosił ok. 50 prac naukowych, m.in.:
| |||