[[Plik:Wartburg-Ludwig.der.Eiserne.jpg|thumb|Płyta nagrobna [[Ludwik II Żelazny|Ludwika II Żelaznego]]]]
[[Plik:Heinrich Raspe.jpg|thumb|Pieczęć [[Henryk Raspe|Henryka Raspe IV]]]]
Używana w historiografii nazwa dynastii pochodzi od bardzo popularnego wśród jej członków imienia Ludwik (niem. ''Ludwig''). Wywodziła się z bocznej linii hrabiów z [[Rieneck]], jej pierwszym przedstawicielem był Ludwik Brodaty (zm. ok. 1055), który przeniósł się z [[Frankonia|Frankonii]] do [[Turyngia|Turyngii]], gdzie nabył posiadłości i zbudował zamek [[Schauenburg (gminaruiny zamku, Friedrichroda)|Schauenburg]]. On i jego następcy systematycznie rozwijali swoje państwo, z jednej strony poprzez rozbudowę posiadanych posiadłości, z drugiej strony poprzez ich powiększanie. Syn Ludwika Brodatego, [[Ludwik Skoczek]] (zm. 1123) został najprawdopodobniej podniesiony przez [[władcy Niemiec|cesarza]] [[Henryk IV Salicki|Henryka IV]] do godności hrabiowskiej, on też nabył zamek [[Wartburg (zamek)|Wartburg]], który stał się później centrum rodu. On też w 1085 r. założył benedyktyński klasztor [[Reinhardsbrunn]], odtąd [[nekropola|nekropolę]] rodu. W 1131 r. syn Ludwika Skoczka, [[Ludwik I Turyński|Ludwik I]] (zm. 1140) otrzymał od króla niemieckiego [[Lotar III|Lotara III z Supplinburga]] godność [[landgraf]]a Turyngii, co wprowadziło ich w szeregi książąt Rzeszy. W tym okresie też Ludwik odziedziczył posiadłości na zachodzie (w tym hrabstwo Hesji), które stało się odtąd zwyczajowym uposażeniem młodszych braci z rodu. Narastające konflikty polityczne z [[arcybiskupi Moguncji|arcybiskupami Moguncji]] zaowocowały przystąpieniem przez Ludwika I w 1139 do stronnictwa [[Hohenstaufowie|Hohenstaufów]], przy którym odtąd Ludowingowie wiernie stali aż niemal do wygaśnięcia rodu. Zawdzięczali temu nadane landgrafowi [[Ludwik III Pobożny|Ludwikowi III Pobożnemu]] (zm. 1190) w 1180 r. kolejne księstwo Rzeszy - [[palatynat saski]]. Landgraf [[Herman I (landgraf Turyngii)|Herman I]] (zm. 1217) wbrew staraniom cesarza [[Henryk VI Hohenstauf|Henryka VI]] objął dziedzictwo w obu krajach, stworzył też później na zamku Wartburg centrum kultury dworskiej, gromadząc wokół siebie wielu znanych ówczesnych poetów niemieckich. Kolejni władcy Ludowingów byli mocno religijni - ta cecha, powiązana z przywiązaniem do rodu Hohenstaufów zaowocowała udziałem kilku z nich w [[wyprawy krzyżowe|krucjatach]] do [[Ziemia Święta|Ziemi Świętej]] (w ich trakcie zmarli Ludwik III w 1190 r. i [[Ludwik IV Święty]] w 1227 r.). Ten ostatni, choć nie został kanonizowany, był czczony jako święty. Ostatnim męskim potomkiem rodu był młodszy brat Ludwika IV, [[Henryk Raspe|Henryk Raspe IV]], który na krótko przed swoją śmiercią, w 1246 r. został antykrólem Niemiec. Po jego śmierci w 1247 r. posiadłości Ludowingów rozpadły się - po długim sporze Turyngia przypadła siostrzeńcowi Ludwika IV, [[Henryk III Dostojny|Henrykowi Dostojnemu]] z rodu [[Wettynowie|Wettynów]], a Hesja wnukowi Ludwika IV [[Henryk I Dziecię|Henrykowi Dziecięciu]] z rodu [[władcy Brabancji|książąt Brabancji]], któremu król [[Adolf z Nassau]] w 1292 nadał tytuł landgrafa Hesji podnosząc go do rangi księcia Rzeszy.
== Tablica genealogiczna ==
Główni przedstawiciele rodu Ludowingów:
Ludwik Brodaty (zm. ok. 1055)
|→ [[Ludwik Skoczek]] (zm. 1123)
|→ [[Ludwik I Turyński|Ludwik I]] (zm. 1140), landgraf Turyngii
| |→ [[Ludwik II Żelazny]] (zm. 1172), landgraf Turyngii
|