Pastorał: Różnice pomiędzy wersjami

W dawniejszych czasach biskupi nie używali pastorału w czasie mszy św. żałobnych, co tłumaczyło się tym, że biskup nie ma władzy nad zmarłymi. Obecnie zasada ta nie wiadomo dlaczego (być może wskutek [[desuetudo]]) nie jest przestrzegana.

 

[[Plik:Crosier.jpeg|thumb|Pastorał wschodni starszego typu]]

* '''liturgicznej''' ([[język grecki|gr.]] πατερίτσα, ''paterissa'', [[język cerkiewnosłowiański|słow.]] ''żezł'') – używanej podczas nabożeństw. Jest to długa laska zakończona poprzeczną głowicą zwieńczoną kulą i krzyżem. Pierwotna forma, znana od VI w., miała głowicę w kształcie greckiej litery ''Tau'', z dwoma prostymi ramionami wygiętymi w dół, oszczędnie zdobioną. Obecnie pastorałów o tym kształcie używają zwierzchnicy prawosławnych monasterów ([[Archimandryta|archimandryci]] i [[igumen|ihumeni]]). Od XVI-XVII w. głowica pastorału przybiera kształt dwóch węży wyginających się w górę i patrzących na krzyż, co ma wyrażać nakaz [[Jezus Chrystus|Chrystusa]]: ''Bądźcie roztropni jak węże!'' Tej formy pastorału powszechnie używają obecnie prawosławni biskupi.

Specyficznym elementem pastorałów biskupów rosyjskich (oraz w cerkwiach będących pod wpływem ruskiej tradycji) jest tak zwany ''sułok''. Jest to przybranie składające się z dwóch płatów tkaniny nałożonych jeden na drugi i umocowanych pod głowicą. Ma on znaczenie praktyczne związane z chłodnym klimatem; górny płat chronił dłonie biskupa od mroźnego powietrza, dolny – od zimnego metalu pastorału.

 

 

== Zobacz też ==