Dyskusja:Henryk Vogelfänger: Różnice pomiędzy wersjami

Z dwóch równie rozpowszechnionych wersji wybrałem 'Tońcia'. Zarówno słuchowiska, jak i skecze sfilmowane, należą w dużej mierze do tradycji ustnej (czy też dźwiękowej). Formy zapisu pseudonimów Vogelfangera i Wajdy od początku naginano do literackiej polszczyzny, co jest o tyle błędne, że cały witz polegał u nich właśnie na odejściu od literackiej polszczyzny i wyniesieniu gwary miejskiej do rangi języka. Dlatego zdrobnienia, które w zapisie dość często występują w wersji 'spolonizowanej', niewiele mają wspólnego z ich wartością fonetyczną.