Wiec: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Anulowanie wersji nr 30201113 autora 46.174.24.10 To hasło opisuje wiec słowiański, którego nazwa ma słowiański źródłosłów. Germański ting jest opisany w haśle Ting, proszę tam rozbudowywać |
proponuję rozbudować temat "wietati" |
||
Linia 1:
[[File:Germanische-ratsversammlung 1-1250x715.jpg|thumb|254px|[[Germanie]] w czasie wiecu ([[193]]), kolumna Marka Aureliusza w Rzymie]]
'''Wiec''' – masowe zgromadzenie ludności, w celu przedyskutowania aktualnych wydarzeń [[polityka|politycznych]]. Przykładem mogą być wiece wyborcze, które są rodzajem widowisk publicystycznych, inaczej - kluczowym punktem każdej dobrej [[kampania wyborcza|kampanii]]. Na wiecu wyborczym kandydaci lub ich przedstawiciele przedstawiają program wyborczy, usiłują przekonać do swoich racji zgromadzonych i nawiązać z nimi bezpośredni kontakt. Zazwyczaj na wiece wyborcze danego kandydata przychodzą jego zwolennicy i sympatycy. Czasem dochodzi do konfrontacji kandydata z przeciwnikami, którzy w sposób charakterystyczny dla zgromadzenia publicznego (okrzyki, śmiechy, buczenie) - wyrażają swoją dezaprobatę. Inaczej wiec wyborczy nie byłby zgromadzeniem publicznym, lecz zamkniętym zebraniem [[aktyw]]u.
'''Wiec'''; norm. ''allting lub [[ting]]'', anglosaski ''witenagemot'' - w [[społeczeństwo pierwotne|społeczeństwach pierwotnych]], zgromadzenie ludności, w celu ustalenia jakichś kwestii mających wpływ na dobro ogółu.
Na wiecu (np. u [[Słowianie|plemion słowiańskich]]) ważną funkcję zajmowała tzw. [[starszyzna plemienna]], tj. najstarsi członkowie plemienia/rodu, których głos był decydujący, np. w sprawach wojny, pokoju, wyborze władcy. Podobnie u Normanów na terenie dzisiejszej Norwegii lokalne zgromadzenia składały się w większości z chłopów, rybaków i myśliwych, były to wiece wolnych mężczyzn mające na celu sprawowanie jurysdykcji.
W Polsce okresu [[średniowiecze|średniowiecza]] terminem tym - określano radę możnych, podobną rolę w średniowiecznej Anglii pełnili ''witanowie'' ([[łac.]] consilium sapientium). Podejmowali oni decyzje w sprawach dzielnicy, szczególnie w czasie [[rozdrobnienie feudalne|rozdrobnienia feudalnego]]. Decydujący głos należał do władcy, który decydował o nadawaniu przywilejów [[immunitet]]owych, emisji [[moneta|monet]], [[cło|cłach]], [[lokacja (historia)|lokowaniu miast]] lub innych świadczeniach.
Według Joachima Osińskiego instytucja zgromadzeń została przeniesiona ze Skandynawii w inne regiony Europy wraz z wyprawami wikingów VIII - XI wieku<ref>Przegląd prawa i administracji, 2005. tom 69, str. 213 </ref>.
Od XIV w. wiece w Polsce przekształcały się w [[sejmiki ziemskie|sejmiki]].
{{Przypisy}}
== Bibliografia ==
{{Bibliografia start}}
| |||