Ordynans: Różnice pomiędzy wersjami

W armii rosyjskiej nazywano tych żołnierzy „dieńszczykami” <ref name="życie">{{Cytuj książkę | nazwisko=Kusiak | imię=Franciszek | tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej | strony=159}}</ref>, w cesarskim wojsku austriackim „foryś”, a w tworzącym się Wojsku Polskim pocztowymi (łącznikami)<ref name="życie0">{{Cytuj książkę | nazwisko=Kusiak | imię=Franciszek | tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej | strony=160}}</ref>. Od 1921 roku przyjęła się francuska nazwa ordonance czyli ordynans<ref name="życie0"/>. W żargonie żołnierskim byli nazywani fajfusami lub chałujami (na kresach). W kawalerii i artylerii konnej funkcję tą pełnili luzacy (tzw. konni ordynansi)<ref name="życie0"/>. Zgodnie z rozkazem Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 1921 na ordynansów wybierano żołnierzy o ograniczonej zdolności zdrowotnej do służby wojskowej<ref name="życie0"/>. Ordynansami zostawali przeważnie żołnierze z mniejszości narodowych, o niskim cenzusie wykształcenia, ale z dużym zasobem tzw. zaradności życiowej<ref name="życie0"/>.