Legnicka Fabryka Fortepianów i Pianin: Różnice pomiędzy wersjami

'''Legnicka Fabryka Fortepianów i Pianin''' powstała na terenach fabryki Eduarda Seilera w [[1947]] roku. Zatrudniono w niej dawnych fachowców z seilerowskiej fabryki jak również absolwentów Technikum Budowy Fortepianów w [[Kalisz]]u. Znajdowała się przy ul. Rewolucji Październikowej 19/17 (po zmianie nazw ulic w [[1991]] r. - Senatorskiej 19/17), produkowała głównie [[pianino|pianina]] marki Legnica, istniała do [[1998]] roku. W 1992 okupiłaodkupiła znak firmowy [[TheodorFabryka Fortepianów i Pianin Teodor Betting w Kaliszu|''T. Betting'']] od Janusza Bettinga, spadkobiercy [[TheodorFabryka Fortepianów i Pianin Teodor Betting w Kaliszu|Theodora Bettinga]]. Produkowała także instrumenty na eksport ze znakiem firmowym ''Offberg''. W 1990 r. dawny jej właściciel chciał częściowo wykupić budynki i maszyny należące do legnickiej wytwórni. Pragnął, by znów produkowano tam pianina i fortepiany z logiem Ed. Seiler. Niestety nie udało mu się to. Wytwórnia upadła pod koniec 1998 r. Później na jej terenie znajdował się salon meblowy oraz zakład zajmujący się produkcją bielizny z [[bawełna|bawełny]].

Seiler Eduard – wytwórnia [[pianino|pianin]] oraz [[fortepian]]ów założona w [[1846]] w [[Legnica|Legnicy]] przez Eduarda Seilera, początkowo jako warsztat naprawczy, od [[1849]] produkująca fortepiany w budynku przy Breslauer Strasse (ul. Wrocławska), [[1857]] przeniesiona do Goldberger Strasse 33 (ul. Złotoryjska), zatrudniała wówczas 14 osób. Od [[1867]] wynajmowała dodatkowe pomieszczenia przy Mauerstrasse (ul. Murarska), rozpoczynając tam produkcje pianin. W [[1868]] roku do firmy przystąpił najstarszy syn założyciela Paul. Pod jego kierownictwem zakład został zmodernizowany, co doprowadziło do zwiększenia produkcji. W [[1871]] r. przy zatrudnieniu 112 pracowników wyprodukowano 110 fortepianów i 550 pianin o wartości 96 000 [[talar]]ów. [[8 stycznia]] [[1874]] do firmy przystąpił trzeci syn Johannes. Od [[21 marca]] [[1874]] roku zakład znajdował się w nowym, własnym budynku fabrycznym przy Wilhelmstrasse (dziś ul. Senatorska). Po śmierci założyciela firmy w [[1875]] prowadzeniem jej zajęła się wdowa Hedwig Seiler z domu Seicher, a dziesięcioro dzieci było spadkobiercami firmy. Najstarszy syn Paul objął kierownictwo od strony handlowej, drugi syn Max kierownictwo techniczne. Po ich śmierci w [[1879]] kierownictwo techniczne przejął trzeci syn Johannes. W [[1879]] i [[1880]] do firmy przystąpili zięciowie założyciela Oswald Kasig i August Lauterbach. Piąty syn zajął się głównie sprawami reklamy w [[Anglia|Anglii]]. Wybudowano w tym czasie własny tartak ze składem drewna. W [[1881]] firma zatrudniała 120 osób. Od [[1883]] produkowała także mechanizmy, co wiązało się z częściowym przejęciem legnickiej wytwórni mechanizmów i klawiatur [[Jentzch & Co]]. Zakład ten przeszedł całkowicie w posiadanie Seilerów. [[2 sierpnia]] [[1883]] firma uzyskała patent na usprawnienie wyzwolenia w mechanizmie pianinowym. [[28 marca]] [[1895]] z firmy wycofała się Hedwig Selier, a jej ośmioro dzieci (Johannes, Eduard, Josef, Franz, Marie Lauterbach, Anna Kasig, Elisabeth Preiss, Helene Rosenberger) przekształciło ja w spółkę z o.o. (GmbH), zmieniając nazwę na ''Ed. Seiler Pianoforte-Fabrik GmbH.''

Kierowanie firmą spoczywało w rękach Johannesa Seilera, Augusta Lauterbacha i Oswalda Kasiga, kapitał zakładowy wynosił 452 000 marek. [[1 października]] [[1893]] otwarte zostały magazyny handlowe w [[Beriln|BerlinieBerlin]]ie na Potsdamer Strasse 7a i Courbièrstrasse 5, później Schillstrasse 9, [[1907]] we [[Wrocław]]iu przy Gartenstrasse, [[1911]] w [[Drezno|Dreźnie]], [[1915]] w [[Hamburg]]u, [[1911]]-[[1914]] istniał skład w [[Londyn]]ie, Oxford-Street.

W [[1897]] został zbudowany drugi budynek fabryczny przy Wilhelmstrasse, [[1906]]/[[1907]] trzeci. [[19 lutego]] [[1908]] zarejestrowano filię we [[Wrocław]]iu, pod nazwą Ed. Seiler GmbH, Zweigfabrik Breslau. Przedstawicielem Seilera w [[Świdnica|Świdnicy]] był Herman Dalwer. Na miejsce zmarłego w [[1907]] Johannesa Seiler przystąpił do firmy Robert Lauterbach, najstarszy syn Augusta Lauterbacha. Współwłaściciele firmy – August Lauterbach i Eduard Seiler jun. w sierpniu [[1910]] otrzymali tytuły nadwornych dostawców Wielkiego Księcia Hesji i Królowej Matki Włoch. W czerwcu [[1911]] firma zakupiła skład fortepianów i [[fisharmonia|fisharmonii]] Richard Stolzenberg w [[Drezno|Dreźnie]]. W [[1899]] zatrudniała 270 pracowników, przed wybuchem I wojny światowej ponad 350. W październiku [[1917]] Robert Lauterbach został włączony w kierownictwo firmy, a po śmierci ojca w [[1918]] zajął jego miejsce jako kierownik techniczny; brat Ludwig prowadził firmę od strony handlowej. [[13 lutego]] [[1920]] z firmy wystąpili Oswald Kasig oraz Robert i Ludwig Lauterbach, którzy przejęli fabrykę mechanizmów Jentzsch & Co. Główne kierownictwo objął wówczas Franz Preiss, wnuk założyciela, a od strony technicznej pokierował nią Ernst Maglitz. W lutym 1920 założono filię w [[Berlin]]ie. Hamburska została w październiku [[1928]] przeniesiona z Dammtorstrasse 3 na Colonaden 19. Po śmierci Franza Preissa w [[1923]] zięć Johannesa Seilera – Anton Dütz, dotychczasowy kierownik filii w Dreźnie – objął kierownictwo całej firmy. 18 XII [[1923]] otworzył on salę koncertową Seiler-Saal w budynku fabrycznym w Legnicy, [[1924]] podobną salę w Hamburgu. W Legnicy powstały dalsze zabudowania fabryczne i nowy tartak. W [[1928]] osiągnięto największy roczny obrót od czasów założenia firmy, a produkcja wynosiła 2675 instrumentów [[1930]]-[[1933|33]],. wW okresie kryzysu, filie w Berlinie, Dreźnie, Hamburgu i Wrocławiu, zaprzestały swojej działalności. We wrześniu [[1937]] firma została przekształcona z dotychczasowej sp. z o. o (GmbH) w spółkę komandytową (KG). Anton Dütz został jej jedynym udziałowcem odpowiadającym za zobowiązywania spółki do wysokości zawartej w umowie. W [[1945]] firma zaprzestała działalności, a jej dyrektor Anton Dütz osiadł najpierw w [[Zgorzelec|Zgorzelcu]], a w styczniu [[1950]] objął kierownictwo handlowe wytwórni fortepianów [[Schimmel]] w [[Brunszwik]]u.

Wraz z zakończeniem drugiej wojny światowej wytwórnia traci swojestraciła urządzenia produkcyjne oraz siedzibę w Legnicy. JednejW z nocy [[1945]] z narażeniem życia, zabezpieczazabezpieczono modele z płyt żeliwnych oraz rysunki konstrukcyjne i rozpoczynarozpoczęto produkcję najpierw w [[Dania|Danii]], a od roku [[1961]] we frankońskim [[Kitzingen]], produkcję pianin według legnickiego modelu.