Italogrecy: Różnice pomiędzy wersjami

Osadnictwo greckie we Włoszech datuje się jeszcze z czasów starożytnych (kolonie greckie - zob. [[Wielka Grecja]]) i wieków średnich (panowanie bizantyjskie nad południową Italią). W południowych Włoszech dialekty włoskie uzyskały przewagę nad [[Greka|greką]] dopiero w XIII-XV wieku, w miarę upadku wpływów politycznych i kulturowych [[Cesarstwo Bizantyjskie|Cesarstwa Bizantyjskiego]] w Kalabrii. Nastąpił wtedy trwający do XVII wieku okres [[bilingualizm]]u. Greka jako język potoczny przetrwała na terenach izolowanych (góry), raczej opóźnionych cywilizacyjnie, wśród górskich pasterzy i rolników. Na początku XIX wieku zidentyfikowano 12 gmin, w których używano powszechnie na co dzień języka greckiego, pod koniec tego wieku - już tylko 7 (około 8 tysięcy mówiących). Do dziś przetrwały dwa niewielkie obszary, w których przeważa kultura italogrecka: "Bovesia" (koło [[Reggio di Calabria]]) i "Grecia Salentina" (koło Lecce). Każdy z nich liczy po kilka wsi. Pod koniec lat 70. XX wieku liczba mówiących po grecku w Bovesii wynosiła około 3,9 tys. osób. Na tak znaczny spadek liczby Italogreków w ciągu XIX i XX wieku, poza asymilacją, wpłynęła głównie masowa emigracja z południowych Włoch.

Używana przez Italogreków odmiana greki zwana "grico" (''griko'', ''greco-bovese'', ''greco-calabro'') to właściwie zbiorcza nazwa dwóch dialektów, używanego w obu enklawach. Jest zapisywana alfabetem łacińskim. Lokalne władze nie czynią przeszkód w jego oficjalnym użyciu tego języka. Pod koniec XX wieku środowiska akademickie południowych Włoch usiłowały ożywić kulturę italogrecką poprzez naukę ''grico'' w szkołach i na kursach, wydawanie czasopism i kontakty z Grecją, jednak wśród młodego pokolenia ''[[asymilacja'']] wydaje się być całkowita.