Klasyfikacja radiogalaktyk jest dość złożona, ponieważ częściowo opiera się o badania morfologii obrazu radiowego galaktyki, a częściowo o badania widma promieniowania radiowego.
Z punktu widzenia morfologii radiogalaktyki o dużej strukturze radiowej dzielone są na radiogalaktyki typu FRI i FRII, od nazwisk autorów tej użytecznej klasyfikacji: Bernarda Fanaroffa i JuliiiJulii Riley. W obiektach typu I, większość emisji radiowej pochodzi z obszarów centralnych, natomiast w obiektach typu II - z gorących plam w zewnętrznych częściach radioobłoków. Zaobserwowano, że obiekty tupu FR I mają systematycznie mniejsze jasności, niż obiekty typu FR II (Fanaroff B.L., Riley J.M., 1974, Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, 167, 31).
Przykładem galaktyki FR I jest [[NGC 1275]], zaś przykładami obiektów typu FR II są wymienione wyżej Cygnus A i Centaurus A.
Linia 12:
=== Mechanizm powstawania radioobłoków ===
Powstawanie radioobłoków wiąże się z aktywnością jądra galaktyki. [[akrecja (astronomia)|Akrecja]] materii na centralną [[czarna dziura|czarną dziurę]] jest źródłem energii całego procesu. Część energii grawitacyjnej opadajacejopadającej materii zostaje oddana niewielkiej części plazmy, która formuje relatywistycznie poruszający się [[Dżet (astronomia)|dżet]] i wypływa z obszarów centralnych. Dokładny mechanizm tworzenia się dżetu nie jest znany, ale zapewne ma związek z polem magnetycznym [[dysk akrecyjny|dysku akrecyjnego]] i/lub rotacją centralnej [[czarna dziura|czarnej dziury]]. Wypływający dżet przebija się przez ośrodek międzygwiazdowy galaktyki zaburzając go. Czoło dżetu tworzy falę uderzeniową - gorącą plamę obserwowaną w licznych radioobłokach, natomiast zaburzona materia i materia dżetu częściowo rozpływa się tworząc pozostałą część radioobłoku. Czoło dżetu porusza się typowo z prędkością ok. 10 do 30 procent [[Prędkość światła|prędkości światła]]. Utworzenie rozległej struktury wymaga zatem znacznego czasu i jest doskonałą miarą wieku radioźródła.
WydajnosćWydajność transportu energii przez dżet w ośrodku galaktycznym znajduje odzwierciedlenie w morfologii źródła. Przypuszczalnie, w o biektachobiektach typu FR II dżety zachowują swoje relatywistyczne prędkości aż do końca, gdzie zderzają się z gorącą plamą. Dżety w obiektach typu FR I wyhamowują znacznie bliżej centrum, w obszarze najsilniejszej emisji radiowej.
