Kazimierz Serocki: Różnice pomiędzy wersjami

Kazimierz Serocki przyszedł na świat 3 marca 1922 r. w Toruniu. Od najmłodszych lat przejawiał zdolności i zainteresowania muzyczne. W wieku siedmiu lat rozpoczął naukę w szkole muzycznej w Toruniu w klasie fortepianu Marii Drzewieckiej, u której następnie kontynuował studia w [[Bydgoszcz]]y. W czasie [[II wojna światowa|II wojny światowej]] Serocki mieszkał w Warszawie, pracując jako pianista kawiarniany. W tym okresie młody twórca podjął pierwsze, młodzieńcze próby kompozytorskie (m.in. Etiuda, Preludium, dwa Mazurki). W wieku 22 lat Serocki rozpoczął naukę fortepianu u Zofii Buckiewiczowej i w zakresie kompozycji u Kazimierza Sikorskiego w konspiracyjnym Konserwatorium warszawskim.

Od 1945 przez rok studiował w [[Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi|Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi]], gdzie kształcił się pod kierunkiem Stanisława Szpinalskiego (dyplom z fortepianu) i Kazimierza Sikorskiego (dyplom z kompozycji). Po wojnie Serocki pełnił także przez krótki czas funkcję kierownika muzycznego [[Teatr Powszechny w Warszawie|Teatru Powszechnego w Warszawie]]. W 1946, po zawarciu związku małżeńskiego z Zofią Adamowską, wyjechał na roczne stypendium polskiego [[Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego|Ministerstwa Kultury i Sztuki]] do [[Paryż]]a na uzupełniające studia u [[Nadia Boulanger|Nadii Boulanger]]. Dyscyplina formalno-techniczna wykształcona przez Serockiego w tym okresie, będzie cechować niemal wszystkie jego późniejsze utwory. Równolegle kompozytor pogłębiał swoje pianistyczne umiejętności pod okiem Lazara Lévy'ego. W 1948 wrócił do Warszawy. W następnym roku otrzymał III nagrodę (I i II nie przyznano) za ''4 tańce ludowe na małą orkiestrę'' oraz wyróżnienie za ''Sonatinę na fortepian'' na II Konkursie Kompozytorskim im. F. Chopina, organizowanym przez [[Związek Kompozytorów Polskich]]. W tym samym roku, na zjeździe kompozytorów i muzykologów w [[Łagów (powiat świebodziński)|Łagowie Lubuskim]], Serocki, [[Jan Krenz (dyrygent)|Jan Krenz]] i [[Tadeusz Baird]], połączeni postawą ideową wyrażającą się w dążeniu do umiarkowanej nowoczesności, zrzeszyli się w tzw. ''Grupę 49''.

W 1951 Serocki uzyskał III nagrodę na Festiwalu Muzyki Polskiej za kantatę Murarz Warszawski;, rok później natomiast nagrodę państwową II stopnia za muzykę do filmu ''[[Młodość Chopina]]'' w reżyserii [[Aleksander Ford|Aleksandra Forda]]. Nurt muzyki filmowej towarzyszył Serockiemu – równolegle do jego głównych zainteresowań artystycznych – niemal przez cały okres działalności kompozytorskiej. W tym okresie – po kilku wykonaniach swojego Koncertu romantycznego na [[fortepian]] i orkiestrę – Serocki zarzucił karierę pianistyczną poświęcając się kompozycji. W 1952 młody twórca podczas przygotowań do prawykonania jego I Symfonii zapoznałpoznał puzonistę [[Juliusz Pietrachowicz|Juliusza Pietrachowicza]]. Przyjaźń dwóch muzyków zaowocowała kreatywną współpracą i kilkoma utworami puzonowymi napisanymi przez Serockiego. Za jeden z nich – Koncert puzonowy, a także I Symfonię, – kompozytor zdobył nagrodę Ministra Kultury i Sztuki w 1955. W 1956 wspólnie z Tadeuszem Bairdem przyczynił się do zorganizowania Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej, organizowanego następnie cyklicznie i znanego od 1958 pod nazwą „Warszawska Jesień”. W tym roku wygrał też – dzięki nadesłanej Sinfonietcie na 2 orkiestry smyczkowe – Konkurs Kompozytorski im. [[Grzegorz Fitelberg|Grzegorza Fitelberga]] (za ten utwór otrzymał również III punktację na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu w 1959). W latach 1957 i 1958 Serocki uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w [[Darmstadt]].

W następnych latach kompozytor zdobywał kolejne nagrody w Konkursach Kompozytorskich im. Grzegorza Fitelberga, m.in. za utwory będące efektem oryginalnej polemiki artystycznej z pomysłami zasłyszanymi w kolebce drugiej awangardy – II nagrodę za cykl pieśni ''Oczy powietrza'' (1958), wyróżnienie za ''Musica Concertante'' (1959), II nagrodę za ''Epizody na smyczki i 3 grupy perkusji'' (1960). W 1963 r. kompozytor uhonorowany został nagrodą Ministra Kultury i Sztuki za całokształt twórczości a 3 lata później nagrodą Związku Kompozytorów Polskich. Pośród licznych nagród i wyróżnień przyznanych Serockiemu znalazły się także: VII punktacja za ''Freski symfoniczne'' na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów [[UNESCO]] w Paryżu, nagroda państwowa I stopnia za wybitne osiągnięcia w twórczości kompozytorskiej (1972), nagroda Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego w [[Nowy Jork|Nowym Jorku]] (1975) czy Prix Italia za nagranie ''Pianophonie na fortepian, elektroniczne przetworzenie dźwięku i orkiestrę'' (1979).