Biecz: Różnice pomiędzy wersjami

Od połowy XVII w. miasto zaczęło podupadać; spustoszenia dokonał [[potop szwedzki]], zarazy i pożary<ref name="s32"/>, podupadał też handel winem<ref name="s20"/> oraz rzemiosło. Kres świetności miasta nastąpił wraz z [[I rozbiór Polski|I rozbiorem Polski]], kiedy Biecz znalazł się w [[zabór austriacki|zaborze austriackim]], oraz likwidacją powiatu bieckiego i sądownictwa grodzkiego<ref>B. Duda, A. Piotrowska, Szlak świętej Jadwigi Królowej w Bieczu, Biecz 2006, s. 28</ref>. Połowiczne środki w postaci licznych fundacji nie zapobiegły upadkowi miasta<ref name="s35">T. Ślawski, Biecz i okolice, Biecz 2005, s. 35</ref>. [[Habsburgowie]] sprzedali więc miasto rodzinie [[Siemieńscy|Siemieńskich]]: hrabiemu Wilhelmowi Siemieńskiemu herbu [[Dąbrowa (herb szlachecki)|Dąbrowa]] (1732-1802), właścicielowi [[Zarszyn]]a, Ropy i Magierowa ..., a potem przeszło na [[Wilhelm Stanisław Siemieński|Wilhelma Stanisława Siemieńskiego]] (1827-1901) – [[szambelan]]a austriackiego, członka Izby Panów), na skutek czego utraciło ono status królewski. Początkowo zyskało dzięki temu pewną stabilizację. Pod koniec [[XIX wiek|XIX w.]] nastąpiło ożywienie gospodarcze. W okolicach Biecza zaczął rozwijać się [[przemysł petrochemiczny]]<ref name="s37">T. Ślawski, Biecz i okolice, Biecz 2005, s. 37</ref>. Ożywienie gospodarcze i napływ kapitału do Biecza wpłynęły korzystnie na poprawę wielu dziedzin życia – powstała [[Transport kolejowy|kolej]], powoli odradzało się [[szkolnictwo]] i życie [[kultura]]lne miasta. Wielki pożar, który wybuchł [[12 maja]] [[1903]]<ref name="s35"/><ref name="s60">T. Ślawski, Biecz i okolice, Biecz 2005, s. 60</ref>, nie powstrzymał rozwoju gospodarki i kultury. Założono Czytelnię Ludową, Bieckie Kółko Rolnicze oraz [[Skauting|drużyna skautowa]], utworzono Oddział Abstynentów Eleuteria.