Komunistyczna Partia Danii: Różnice pomiędzy wersjami

W dniu 22 czerwca 1941 gdy Związek Radziecki został zaatakowany przez [[III Rzesza|Niemcy]]. Okupacyjna policja podjęła akcje przeciw komunistom. Wśród aresztowanych był parlamentarzysta Martin Nielsen, który mimo swego immunitetu został aresztowany i internowany do obozu w Horserød. DKP zostało zdelegalizowane. W 1942 roku komuniści rozpoczęli zorganizowany sabotaż linii kolejowych i akcje zbrojne przeciw duńskim firmom, które współprcowaływspółpracowały z niemieckimi okupantami.

Po wyzwoleniu Danii w dniu 5 maja 1945 DKP została ponownie zalegalizowana. DKP dołączył do rządu, tekę ministra z ramienia DKP objął Alfred Jensen. W wyborach powszechnych w dniu 30 października 1945 był DKP uzyskał w sumie 255,236 głosów (12,5%) oraz 18 miejsc w parlamencie. W tym samym roku szacuje się, że DKP miała około 60.000 członków. W 1956 roku po inwazji ZSRR na Węgry, doszło do masowego rozłamu w DKP. Kryzys wewnątrzpartyjnej doprowadził do zażartej walki pomiędzy stalinowcami i skrzydłem bardziej reformistycznym. Z partii odszedł Aksel Larsen, który założył [[Socjalistyczna Partia Ludowa (Dania)|Socjalistyczną Partie Ludową]] (SF). Knud Jespersen został nowym przewodniczącym partii.

W wyborach w dniu 15 listopad 1960, DKP uzyskała tylko 1,1% głosów i niedostałanie dostała się do parlamentu. Po rozłamie chińsko-sowieckim w 1960, partia obrała ścieżkę prosowiecką, w wyniku czego w partii nastąpił kolejny rozłam. Jednak już w wyborach parlamentarnych w grudniu 1973 r. DKP uzyskała 3,6% głosów - co doprowadziło do zdobycia sześciu mandatów parlamentarnych. W wyborach w 1979 poparcie dla partii zmalało do 1,9% głosów. W 1982 roku partie opuścił szereg innych wybitnych osobistości kultury w proteście przeciwko partyjnej polityce kulturalnej.