Akwatinta: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Luckas-bot (dyskusja | edycje)
m r2.7.1) (Robot dodał el:Τονική οξυγραφία
Paterm (dyskusja | edycje)
Linia 2:
'''Akwatinta''' — odmiana techniki [[druk]]u [[druk wklęsły|wklęsłego]] zbliżona do [[akwaforta|akwaforty]], niegdyś stosowana jako jedna z metod odtwarzania obrazów i rysunków, dzisiaj wykorzystywana już tylko jako technika artystyczna, a więc zaliczana do [[grafika warsztatowa|grafiki warsztatowej]].
 
Wykonanie [[forma drukowa|formy drukowej]] w tej metodzie polega na pokryciu płyty metalowej sproszkowaną [[kalafonia|kalafonią]] lub pyłem [[asfalt]]owym, które podgrzane topią się i przylegają do niej, naniesieniu obrazu poprzez zasłonięcie wybranych fragmentów powierzchni metalu werniksem, a następnie trawieniu odsłoniętego metalu [[Kwas azotowy(V)|kwasem azotowym]]. Akwatinta różni się od akwaforty przede wszystkim tym, że trawione są nie linie, lecz płaszczyzny. W wyniku powielania czynności w coraz mniejszych obszarach obrazu uzyskuje się zróżnicowanie głębokości wytrawionych miejsc, a przez to możliwość waloryzowania koloru [[farba drukowa|farby drukowej]], czyli możliwość uzyskiwania półtonów.
 
Wygląd [[odbitka|odbitki]] wykonanej metodą akwatinty przypomina: [[akwarela|akwarelę]], lub [[rysunek]] wykonany tuszem lub [[sepiaSepia (technika)|sepią]], lub też rysunek wzbogacony techniką [[lawowanie|lawowania]] (podmalowywania go rozwodnionym [[tuszTusz (farba)|tuszem]]em lub farbą akwarelową).
 
Wynalezienie techniki akwatinty w [[lata 60. XVIII wieku|latach 60. XVIII wieku]] było konsekwencją dążenia [[sztych (sztuka)|sztycharzy]] do poszerzenia możliwości kolorystycznych przy reprodukowaniu grafiki, gdyż do tej pory namiastką stosowania półtonów w druku była jedynie technika [[szrafowanie|szrafowania]]. Pionierami tej techniki byli [[Johann Adam Schweickart]] i [[Andrea Scacciati]] we [[Florencja|Florencji]], oraz [[Per Gustaf Floding]] i [[Jean-Baptiste Le Prince]] w [[Paryż]]u, zaś pierwszym wielkim artystą uprawiającym tę technikę był, niedługo po nich, [[Francisco Goya]].
Linia 11:
 
=== Akwatinta solna ===
Akwatinta solna to technika polegająca na rozsypaniu [[sól kuchenna|soli kuchennej]] na płytce pokrytej werniksem akwafortowym, którą następnie podgrzewa się, a po ostudzeniu spłukuje wodą. Odsłonięte w ten sposób punkty są trawione. Odbitka prezentuje efekt odwrotny, niż w przypadku stosowania kalafonii, tj. ciemne punkty na jasnym tle.<ref name="catafal">{{cytuj książkę| imię=Jordi| nazwisko=Catafal| imię2=Clara| nazwisko2=Oliva| tytuł=Techniki graficzne|wydawca=Arkady |miejsce=Warszawa| rok=2004| strony=75| isbn =83-213-4319-8}}</ref>.
 
Akwatinta solna to technika polegająca na rozsypaniu [[sól kuchenna|soli kuchennej]] na płytce pokrytej werniksem akwafortowym, którą następnie podgrzewa się, a po ostudzeniu spłukuje wodą. Odsłonięte w ten sposób punkty są trawione. Odbitka prezentuje efekt odwrotny, niż w przypadku stosowania kalafonii, tj. ciemne punkty na jasnym tle.<ref name="catafal">{{cytuj książkę| imię=Jordi| nazwisko=Catafal| imię2=Clara| nazwisko2=Oliva| tytuł=Techniki graficzne|wydawca=Arkady |miejsce=Warszawa| rok=2004| strony=75| isbn =83-213-4319-8}}</ref>
 
=== Zobacz też ===