Kalokagatia: Różnice pomiędzy wersjami

 

Pierwszym filozofem, który w swej refleksji dotyczącej [[paideia|paidei]] i [[etyka|etyki]] używał tego sformułowania był [[Arystoteles]]. Według niego oznaczała ona życie [[cnota|cnotliwe]], a nawet najwyższą z cnót (podobieństwo do teorii [[Platon]]a), którą osiąga się po zdobyciu wcześniejszych, niższych w hierarchii przymiotów - staje się więc ona umiejętnością czynienia [[dobro|dobra]] dla niego samego. Skierowuje ona ku refleksji, i kontemplacji [[Bóg|Bytu Najwyższego]] i podporządkowywuje wszystkie inne dziedziny życia temu aktowi.

 

Dla Greków [[wartości]] piękna i dobra były nierozerwalnie ze sobą złączone (por. [[Platon]]). Również w [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwie]] piękno jest cechą dobra, choć w innym sensie. Od [[filozofia nowożytna|czasów nowożytnych]] dobro i piękno uważa się za odrębne wartości, czego rezultatem jest rozdzielenie [[etyka|etyki]] i [[estetyka|estetyki]]. Istotna część osiągania najwyższego dostępnego człowiekowi dobra, czyli szczęścia.