Ordynans: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
usunięcie szablonu {{bibliografia}} |
m lit. |
||
Linia 5:
Od 1921 roku przyjęła się francuska nazwa ordonance, czyli ordynans<ref name="życie0"/>. W żargonie żołnierskim byli nazywani fajfusami lub chałujami (na kresach). W kawalerii i artylerii konnej funkcję tą pełnili luzacy (tzw. konni ordynansi)<ref name="życie0"/>. Zgodnie z rozkazem Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 1921 na ordynansów wybierano żołnierzy o ograniczonej zdolności zdrowotnej do służby wojskowej<ref name="życie0"/>. Ordynansami zostawali przeważnie żołnierze z mniejszości narodowych, o niskim cenzusie wykształcenia, ale z dużym zasobem tzw. zaradności życiowej<ref name="życie1">{{Cytuj książkę | nazwisko=Kusiak | imię=Franciszek | tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej | strony=161}}</ref>.
Szeregowcy ci pełnili posługi osobiste u oficerów i ich rodzin. Występowali w umundurowaniu, więc nie wypadało, im niańczyć dzieci w miejscach publicznych, wozić je w wózkach oraz nosić „zakupy” za żonami kadry, myć garnków, prać bielizny itp<ref name="życie1"/>. Służba ordynansa polegała na utrzymaniu w czystości ciała, ubrania i mieszkania oficera, budzeniu go, żywieniu oraz kładzeniu spać. W razie potrzeby był posłańcem, powiernikiem i kucharzem<ref name="życie1"/>. Podczas nieobecności oficera
Dawniej również rozkaz, polecenie wydane podwładnym w wojsku lub urzędzie. Stąd oficer ordynansowy, czyli przekazujący rozkazy dowódcy.
Linia 13:
* [[Jaroslav Hašek]] - "[[Przygody dobrego wojaka Szwejka]]"
{{przypisy}}
== Bibliografia ==
*{{Cytuj książkę | nazwisko= | imię= | autor= Franciszek Kusiak| inni= | tytuł= Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej | data=| wydawca= Państwowy Instytut Wydawniczy | miejsce= Warszawa 1992| isbn =83-06-02202-5 | strony=159-167}}
| |||