Języki kananejskie: Różnice pomiędzy wersjami

'''Języki kananejskie''' – [[grupa językowa]] w obrębie [[języki semickie|języków semickich]], obejmująca języki używane w [[Kanaan]]ie. Toponim "kananejski" ma swoje korzenie w [[Biblia|Biblii]], gdzie nazwą Kanaan określano obszar, położony nad [[Morze Śródziemne|Morzem Śródziemnym]]. Od północy jego granice zakreślał [[Tell Sukas]], od południa – [[Gaza (Palestyna)|Gaza]]. Niemniej pojęcie to ma szerszy zakres geograficzny. Wszystkie używane języki z grupy kananejskiej wymarły w pierwszym tysiącleciu p.n.e. Wyjątek stanowi [[język hebrajski]], który przetrwał jako język literacki i religijny [[Żydzi|Żydów]]. W XIX wieku rozpoczęto proces rewitalizacji hebrajskiego, zakończony sukcesem: dziś hebrajski jest językiem urzędowym [[Izrael]]a.

Język kananejski jest poświadczony przez źródła z II tysiąclecia p.n.e. i znany przede wszystkim jako seria dialektów. Zachowały się [[Glosa|glosy]] z [[Tell el-Amarna]] i kalendarz z [[Gezer]]. Archaiczny kananejski z III tysiąclecia p.n.e., gdy [[Kananejczycy]] weszli w fazę zakładania miast, a sprzed oddziaływania kulturowego [[Amoryci|Amorytów]], nie zachował się.

Grupa języków kananejskich obejmowała następujące dialekty: [[Język ugarycki|ugarycki]], [[język fenicki|fenicki]] wraz z [[język punicki|punickim]], [[język hebrajski|hebrajski]], [[język moabicki|moabicki]], [[język amonicki|amonicki]] (ammonicki)<ref>M. L. Uberti , ''Wprowadzenie...'', s. 35–36.</ref>. W świetle innych badań do języków kananejskich zalicza się dialekty fenicki i punicki, hebrajski, moabicki, amonicki i edomicki<ref name=Hackett>J. A. Hackett, ''Canaanites'', w: Eric M. Meyers (ed.), ''The Oxford...'', s. 412.</ref>. Nie uwzględniony został w tym przypadku dialekt ugarycki, natomiast dodano edomicki.