Kordyt: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Pawel98 (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
drobne redakcyjne
Linia 1:
'''Kordyt''' – rodzaj [[proch bezdymny|prochu bezdymnego]] stosowany jako [[materiał miotający]]<ref group = uwaga>W Polsce ''kordytami'' nazywa się grupę [[proch koloidalny|prochów koloidalnych]] opartych na rozpuszczalnikach mieszanych. </ref>. Został wynaleziony przez [[Frederick Abel|Fredericka Abla]] oraz [[James Dewar|Jamesa Dewara]] w [[1889]] roku.
 
Główne składniki kordytu to [[nitroceluloza]] o wysokiej zawartości [[azot]]u (12,9–13,3%) oraz [[nitrogliceryna]], która rozpuszcza nitrocelulozę i ją żeluje. Dodatkowo dodaje się [[plastyfikator]]y, substancje smarujące, flegmatyzujące, konserwujące i stabilizujące. Do zmiękczenia tak powstałej dość twardej, mało plastycznej masy prochowej stosuje się lotny rozpuszczalnik – [[aceton]], co odróżnia prawdziwy kordyt od zwykłego prochu bezdymnego, gdzie stosuje się mieszaninę [[eter dietylowy|eteru]] z [[alkohole]]m.
 
Kordyt produkowano i stosowano głównie w [[Wielka Brytania|Wielkiej Brytanii]], szczególnie podczas II Wojnywojny Światowejświatowej, jako proch do broni artyleryjskiej. Typowy kordyt zawiera: ok. 58% nitrocelulozy, ok. 30% nitrogliceryny, ok. 3% [[centralit]]u, ok. 5,5% [[dinitrotoluen]]u, ok. 2% [[wazelina|wazeliny]] i ok. 0,5% [[woda|wody]]. Do zmiękczania kordytu zużywano ok. 0,8% [[aceton]]u, który po nadaniu odpowiedniego kształtu ziarnu prochowemu, powolnie usuwano - utwardzając tym samym proch i utrwalając jego strukturę. Obecnie jego znaczenie jako materiału miotającego znacznie zmalało na rzecz [[balistyt]]ów.
 
Uwaga: oryginalnego kordytu nie należy mylić z polską nomenklaturą, w której dość niefortunnie "kordytami" (nie kordytem) nazywa się grupę prochów koloidalnych, opartych na rozpuszczalnikach mieszanych.
 
{{Uwagi}}
 
[[Kategoria:Materiały wybuchowe]]