Mechanika gruntów: Różnice pomiędzy wersjami

'''Mechanika gruntu''' jest dyscypliną, która stosuje zasady [[mechanika|mechaniki]] inżynieryjnej np. [[kinematyka|kinematyki]], [[dynamikaDynamika (fizyka)|dynamiki]], [[mechanika płynów|mechaniki cieczy]] i mechaniki materiałów na potrzeby przewidywania mechanicznych zachowań [[grunt (geologia)|gruntów]]. Wspólnie z mechaniką skał ([[geomechanika|geomechaniką]]) jest podstawą w rozwiązywaniu wielu problemów [[inżynieria|inżynierskich]] (inżynierii geotechnicznej) i [[geologia inżynierska|geologii inżynierskiej]].

Klasyczna mechanika gruntów stosuje ten sam model, który został zastosowany w 1776 roku przez [[Charles Coulomb|C. A. Coulomba]], choć znany był już wcześniej. Model ten został zastosowany do analizy pasywnego i aktywnego [[naprężenie poziome w gruncie|nacisku gruntu na ściany oporowe]]. Grunt pozostaje sztywny, nienaruszony do momentu, gdy wzdłuż pewnej płaszczyzny siły [[ścinanie|ścinania]] przekroczą panujące tam siły [[spoistość (geologia)|spoistości]] ('''''c''''') i [[kąt tarcia wewnętrznego|tarcia wewnętrznego]] ('''''Φ'''''). W 1948 roku wprowadzone zostało przez [[Karl von Terzaghi|Karla Terzaghi'ego]] pojęcie [[naprężenie|naprężenia]] efektywnego ('''''σ''''''&nbsp;), której jest jednym z najważniejszych jego wkładów w mechanikę gruntów.<br />

Oddziaływania pomiędzy poszczególnymi fazami są tu bardziej złożone niż w przypadku jednorodnych materiałów. Wyniki obliczeń własności tych materiałów służą projektowaniu [[fundament|posadowień]], [[nasyp (budowla)|nasypnasypów]]ów, [[wykop]]ów i innym projektom inżynieryjnym.

Niektóre z podstawowych teorii mechaniki gruntu to klasyfikacja gruntów, [[Wytrzymałość gruntu na ścinanie|wytrzymałość na ścinanie]], [[Konsolidacja (mechanika gruntów)|konsolidacja]] gruntu, [[naprężenie efektywne|naprężenia efektywne]] i [[naprężenie całkowite|całkowite]], [[nośność gruntu]], [[stateczność zboczy]] i [[Przepuszczalność hydrauliczna(hydrodynamika)|wodoprzepuszczalność]]. [[Fundament]]y, [[nasyp (budowla)|nasypy]], [[ścianamur oporowaoporowy|ściany oporowe]], [[robota geologiczna|roboty]] ziemne i podziemne wszystkie są projektowane zgodnie z teoriami mechaniki gruntów.

[[Wytrzymałość materiałów|Wytrzymałość]] na ścinanie w gruntach jest efektem oporu na przesuwanie na kontaktach pomiędzy cząsteczkami wynikającego z zazębiania się i wzajemnego blokowania cząsteczek, fizycznych wiązań (takich jak oddziaływanie sił atomowych, co następuje, gdy atomy na powierzchniach cząsteczek dzielą wspólne elektrony) czy [[wiązanie chemiczne|wiązań chemicznych]] (na przykład [[cementacjaCementacja (geologia)|cementacji]] - w wyniku [[krystalizacja|krystalizacji]] [[minerał]]ów np. [[węglan wapnia|węglanu wapnia]]).

Badania laboratoryjne w geotechnice przeprowadza się w celu określenia fizycznych i mechanicznych cech gruntów. Przykładem fizycznych cech jest [[uziarnienie]], [[wilgotność gruntugleby|wilgotność]], [[Konsystencje i stany gruntów spoistych|granice skurczalności, plastyczności i płynności, stopień i wskaźnik plastyczności]] itp. Badania cech mechanicznych przeprowadza się między innymi za pomocą urządzeń do ścinania prostego, trójosiowego ściskania stosując różne warunki drenowania (drenowane i niedrenowane), wielkości obciążenia, rozpiętość ciśnienia komory, następstwa obciążeń w celu określenia [[wytrzymałość na ściskanie|wytrzymałości na ściskanie]], [[wytrzymałośćWytrzymałość gruntu na ścinanie|wytrzymałości na ścinanie]], maksymalnej wytrzymałości itp.