Benedykt z Nursji: Różnice pomiędzy wersjami

Pochodził z rodziny właściciela ziemskiego z okolic obecnie położonych w [[Umbria|Umbrii]]<ref name="so">{{cytuj książkę|autor=[[Henryk Fros]] SJ, [[Franciszek Sowa]]|tytuł=Księga imion i świętych|tom=1| tytuł tomu = A-C|wydawca=WAM, Księża Jezuici|miejsce=Kraków|data=1997|strony= 394-397|isbn=8370972713}}</ref>. Z woli rodziców, po ukończeniu pierwszego etapu edukacji udał się do [[Rzym]]u, gdzie podjął studia literackie i prawnicze. Jednak niespokojne i rozwiązłe życie młodzieży skłoniły go do schronienia się na pustkowiu. Mając dwadzieścia lat został pustelnikiem w [[Subiaco]], gdzie najpierw pod opieką starszego [[Eremita|mnicha]], a potem samodzielnie prowadził życie pustelnicze. Tam zyskał sobie wielu uczniów. Odnaleziony po trzech latach, na prośbę pobliskiej wspólnoty mnichów, został przełożonym ich [[monaster]]u. Jednak surowość jego wymagań nie odpowiadała wielu z braci. Wobec nieporozumień z pobliskim klasztorem wyniósł się na południe i w roku [[529]] założył klasztor na [[Monte Cassino]] w miejscu dawnego [[Pogaństwo|pogańskiego]] [[sanktuarium]]. Tam właśnie opracował nowy model wspólnoty [[monastycyzm|monastycznej]], żądając od zakonników potrójnych ślubów: stałości, zachowania obyczajów monastycznych i posłuszeństwa, z której do dnia dzisiejszego korzystają benedyktyni. Od im. świętego Benedykta zakon posługujący się jego [[Reguła św. Benedykta|regułą]] nosi nazwę [[benedyktyni|benedyktynów]]. Benedykt uważał swoją regułę za drogę dla początkujących, za ''szkołę służby Bogu, w której nie pragniemy narzucać niczego, co byłoby zbyt ostre lub surowe''. Reguła została następnie przyjęta przez wiele zachodnich klasztorów (do 1595 roku wykorzystywało ją ponad 100 zakonów). Oryginał pisanej przez lata ''Reguły'' spłonął w czasie pożaru klasztoru w [[Teano]] w [[896]] roku<ref name="so" />.

 

 

Święty zmarł w założonej przez siebie wspólnocie. Przed śmiercią przyjął [[Eucharystia (sakrament)|Eucharystię]] i oddał duszę [[Bóg|Bogu]] na stojąco, podtrzymywany przez uczniów. Pochowano go we wspólnym grobie z jego siostrą Scholastyką w oratorium św. Jana Chrzciciela<ref name="so" />. [[Relikwie]] świętego po kilku translacjach ostatecznie wywieziono 11 lipca do Fleury we Francji na przełomie VII i VIII wieku<ref name="so" />.