Dom publiczny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
Nie podano opisu zmian |
||
Linia 10:
Aby ominąć restrykcje prawne (tam gdzie one istnieją) opłata bywa pobierana nie za rodzaj seksu czy usługi seksualnej, ale za użytkowanie danego pokoju przez określony czas.
W niektórych krajach [[Europa Zachodnia|zachodniej Europy]] ([[Holandia]], [[Dania]], [[Niemcy]], [[Francja]]) domy publiczne tworzą zazwyczaj zwarte zespoły ''dzielnic erotycznych'' zwanych [[dzielnica czerwonych latarni|dzielnicami czerwonych latarni]] wraz z [[sex shop]]ami, [[kino|kinami]], [[kabaret]]ami itp., tolerowane przez władze miejskie. W Niemczech od [[2002]] wznoszenie budynków z przeznaczeniem na domy publiczne jest w pełni legalne, w Holandii zaś silnie utrudnione przez restrykcyjne przepisy urbanistyczne.
W czasach [[oświecenie (okres)|Oświecenia]] lupanary nazywane eufemistycznie ''domami schadzek'', stawały się niejednokrotnie ośrodkami bujnego życia towarzyskiego arystokracji – o czym świadczy przypadek domu prowadzonego przez [[Henrietta Lullier|Henriettę Lullier]] w [[Warszawa|Warszawie]], chętnie odwiedzanego przez akredytowanych w [[I Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]] dyplomatów, gdzie tajne konferencje z ministrami odbywał sam [[Stanisław August Poniatowski]].
| |||