Bartnictwo: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Nie podano opisu zmian |
bartnik a pszczelarz |
||
Linia 2:
'''Bartnictwo''' – dawna forma [[pszczelarstwo|pszczelarstwa]] leśnego, polegająca na chowie [[pszczoła|pszczół]] (głównie pszczół leśnych, tzw. "borówek") w specjalnie w tym celu wydrążonych dziuplach drzew, czyli [[barć|barciach]]. Szczytowy rozwój tej profesji przypada w Polsce na wiek [[XVI wiek|XVI]] i [[XVII wiek|XVII]], zanikła w wieku [[XIX wiek|XIX]]. Zbieraniem miodu zajmowali się bartnicy, zwani również bartodziejami. Był to zawód dziedziczny. W Polsce piastowskiej jedynie bartodzieje mieli przywilej dostarczania miodu na dwór książęcy. Posiadali własne [[cech]]y, regulujące zwyczaje, rozsądzające spory. Barcie lokowano przeważnie na [[dąb|dębach]] i [[sosna]]ch, rzadziej [[grab]]ach, [[buk]]ach czy [[lipa]]ch. Barcie wykonywano w miejscach, gdzie pień osiągał metr średnicy lub więcej. Najwięcej barci dziano w sosnach, które musiały rosnąć ok. 120 lat, aby osiągnąć odpowiedni do tego rozmiar.
Bartnicy wspinali się do barci przy pomocy powrozów, tzw. ''leziw'', później drabin. Przed wyjęciem plastrów [[miód|miodu]] pszczoły podkurzano przy użyciu fajek bartniczych, naczyń dymnych czy pochodni. Praca bartnika różniła się od pracy [[pszczelarz]]a, wysoko ustawiona barć jest naturalnym miejscem dla pszczół i bartnik nie musiał troszczyć się o to, by pszczoły nie uciekły.
Barcie leśne przewyższały wydajnością ule, ponieważ pszczoły leśne miały więcej pokarmu w najbliższej okolicy. Ponadto pszczoły wylatujące z pewnej wysokości miały większy zasięg lotu niż pszczoły wylatujące z ula ustawionego na ziemi. Banaszak twierdził, że wydajność ta była większa nawet dwudziestokrotnie<ref>{{Cytuj książkę | autor = Janusz Korbel | tytuł = Śladami bartników w Białowieskim Parku Narodowym | wydawca = Towarzystwo Ochrony Krajobrazu | miejsce = Białowieża | rok = 2012 | strony = 26-28 | isbn = 978-83-925199-2-8}}</ref>.
| |||