Julie Halard-Decugis: Różnice pomiędzy wersjami

'''Julie Halard-Decugis''', z domu '''Halard''' (ur. [[10 września]] [[1970]] w [[Wersal]]u) -– [[Francja|francuska]] [[tenis]]istka, występująca na światowych kortach od [[1986]] do [[2000]] roku, mistrzyni [[US Open 2000]] w grze podwójnej, ćwierćfinalistka [[Australian Open 1993]], [[French Open 1994]] i [[Australian Open 2000]] w grze pojedynczej, uczestniczka [[WTA Tour Championships|Mistrzostw WTA]] w grze pojedynczej i podwójnej, klasyfikowana w rankingu WTA na 7. miejscu w grze pojedynczej ([[2000]]) i na 1. miejscu w grze podwójnej ([[2000]]), reprezentantka [[Francja|Francji]] w [[Fed Cup|Pucharze Federacji]], [[Puchar Hopmana|Pucharze Hopmana]] i na letnich igrzyskach olimpijskich. Tenisistka praworęczna z oburęcznym backhandem.

Julie Halard rozpoczęła treningi tenisowe w wieku siedmiu lat. Zadebiutowała w rozgrywkach juniorskich [[Międzynarodowa Federacja Tenisowa|Międzynarodowej Federacji Tenisowej]] w czerwcu [[1986]] podczas [[French Open 1986|French Open]] i dotarła tam do ćwierćfinału. W czerwcu [[1987]] została wicemistrzynią [[Wimbledon 1987|Wimbledonu]] w singlu dziewcząt, przegrywając walkę o puchar z [[Natalla Źwierawa|Natallą Źwierawą]]. W [[1988]] wygrała [[French Open 1988|French Open]], a w grze podwójnej doszła do finału w parze z rodaczką Maider Laval.

Julie Halard-Decugis wygrała dwanaście turniejów WTA w grze pojedynczej. W rankingu światowym klasyfikowana była najwyżej na siódmym miejscu, działo się to dnia [[21 lutego]] [[2000]] roku.

Słabsze wyniki w zawodach WTA spowodowały, że wróciła do drugiej setki rankingu. W październiku [[1989]] przedostała się do ćwierćfinału w [[Moskwa|Moskwie]], wygrywając po drodze z [[Pam Shriver]] (11 WTA). Awans do ćwierćfinału w [[Sydney]] w styczniu [[1990]] znów poprawił jej pozycję w ogólnej klasyfikacji. Odnotowała tam cenne zwycięstwo nad [[Larysa Sawczenko-Neiland|Larysą Sawczenko]]. W drugiej rundzie w [[Miami]] okazała się lepsza od [[Zina Garrison|Ziny Garrison]] (4 WTA), a we wrześniu w [[Paryż]]u doszła do półfinału. Wiosną [[1991]] pokonała [[Magdalena Maleewa|Magdalenę Maleewą]] (31 WTA) w [[Rzym]]ie, [[Nathalie Tauziat]] (15 WTA) i [[Mary Joe Fernández]] (5 WTA) w [[Berlin]]ie, a w sierpniu zagrała w drugim finale WTA w swojej karierze. Miało to miejsce w Albuquerque, jednak w decydującym starciu lepsza okazała się [[Gigi Fernández]].

Swój pierwszy tytuł wywalczyła Halard w [[Portoryko|portorykańskim]] [[Dorado]]. Ograła tam [[Barbara Rittner|Barbarę Rittner]], [[Mary Pierce]] i w finale [[Amanda Coetzer|Amandę Coetzer]]. Dzięki temu awansowała do grona dwudziestu najlepszych zawodniczek świata. Po raz pierwszy zyskała prawo występu w [[WTA Tour Championships|Mistrzostwach WTA]], ale zdołała ugrać zaledwie jednego gema w konfrontacji z liderką rankingu [[Monica Seles|Monicą Seles]]. W kwietniu [[1992]] dodała do swojej kolekcji tytuł z [[Tarent]]u, a w drodze do czwartej rundy [[Wimbledon 1992|Wimbledonu]] wyeliminowała [[Arantxa Sánchez Vicario|Arantxę Sánchez Vicario]] i [[Helena Suková|Helenę Sukovą]].

W styczniu [[1993]] osiągnęła największy sukces w karierze, awansując do ćwierćfinału turnieju wielkoszlemowego. W [[Melbourne]] była lepsza od Ziny Garrison i [[Conchita Martínez|Conchity Martínez]], uległa dopiero w trzech setach Monice Seles. W [[Toronto]] wygrała z [[Gabriela Sabatini|Gabrielą Sabatini]] (6 WTA), a w lutym [[1994]] została wicemistrzynią w zawodach WTA w [[Paryż]]u (przegrała z [[Martina Navrátilová|Martiną Navrátilovą]]). Wiosną ponownie triumfowała w [[Tarent]]u, a dwa tygodnie później rozgromiła [[Mary Pierce]] (12 WTA) w Berlinie. W czerwcu ponownie dostała się do ćwierćfinału Wielkiego Szlema; pokonując na kortach [[French Open 1994|Rolanda Garrosa]] [[Lindsay Davenport]] (11 WTA) i Natallę Źwierawą (9 WTA). Wspomniana Amerykanka zrewanżowała się jednak Halard już w pierwszej rundzie [[Wimbledon 1994|Wimbledonu]]. Francuzka wystąpiła w Mistrzostwach WTA na koniec sezonu i odniosła nieoczekiwane zwycięstwo nad Arantxą Sanchez Vicario 6:2, 1:6, 7:6(2), po czym została w trzech setach odprawiona przez Gabrielę Sabatini.

W [[1995]] roku poślubiła swojego trenera, Arnaud Decugis, który jest spokrewniony z dawną legendą francuskiego tenisa, [[Max Décugis|Maxem Décugisem]]. Od tego czasu występowała pod podwójnym nazwiskiem Halard-Decugis. W maju wygrała turniej w [[Praga|Pradze]] po finale z Ludmiłą Richterovą. Kolejne trofeum przywiozła w styczniu [[1996]] z [[Hobart]]u. Miesiąc później triumfowała w dobrze obsadzonych zawodach w [[Paryż]]u, zamykając dalszą drogę w drabince [[Helena Suková|Helenie Sukovej]], [[Sabine Appelmans]], [[Anke Huber]] (5 WTA), Silvii Farinie Elii i [[Iva Majoli|Ivie Majoli]] (4 WTA). Sezon ten zakończyła już w lipcu z powodu kontuzji nadgarstka. Ta znacznie ograniczyła jej plany startowe także w następnym roku.

Powróciła na światowe korty w styczniu [[1998]], osiągając ćwierćfinał w [[Auckland]]. W maju doszła do finału w [[Strasburg]]u, gdzie przegrała z [[Irina Spîrlea|Iriną Spîrleą]], a wcześniej ograła najwyżej rozstawioną [[Amanda Coetzer|Amandę Coetzer]]. Ponownie została sklasyfikowana w czołowej setce rankingu WTA. W czerwcu triumfowała w [['s-Hertogenbosch]] i została dwudziestą tenisistką w historii, która wygrywała turnieje na wszystkich nawierzchniach kortów w erze open. W listopadzie zdobyła kolejny tytuł, tym razem w [[Pattaya]].

Zwycięstwo odniosła także w [[Auckland]] w styczniu [[1999]], a w kwietniu została pokonana w finale w [[Bol (Chorwacja)|Bol]] przez [[Corina Morariu|Corinę Morariu]]. W maju zdobyła jeden z największych sukcesów w swojej karierze -– przedostała się do finału w [[Berlin]]ie, ogrywając w ćwierćfinale samą [[Steffi Graf]]. Jest ostatnią osobą, które pokonały Niemkę w jej ojczyźnie. W decydującym meczu nie sprostała [[Martina Hingis|Martinie Hingis]], zdobywając zaledwie jednego gema. Najlepsza okazała się również w czerwcu w [[Birmingham]], a w sierpniu pokonała Pierce i Davenport w [[Los Angeles]]. W finale przegrała z rozstawioną z szóstym numerem [[Serena Williams|Sereną Williams]]. Na koniec roku wzięła udział w Mistrzostwach WTA; w pierwszym meczu została wyeliminowana przez [[Anke Huber]].

W ostatnim roku swojej zawodowej kariery odniosła Halard-Decugis największe sukcesy. W [[Australian Open 2000]] po raz trzeci (i ostatni) zagrała w wielkoszlemowym ćwierćfinale; jej dalszą drogę po puchar zakończyła Lindsay Davenport. Awansowała na najwyższe, siódme miejsce w notowaniach WTA. W czerwcu wygrała turniej w [[Eastbourne]] po finale z [[Dominique Monami]]. Popis swojej gry dała podczas dwóch z rzędu turniejów w [[Tokio]] w październiku. W pierwszym zadowoliła się finałem i zwycięstwami nad [[Monica Seles|Monicą Seles]] oraz [[Kristina Brandi|Kristiną Brandi]], w drugim pozostała niepokonana, jako najwyżej rozstawiona -– po obronie trzech piłek meczowych -– sięgnęła po dwunasty, ostatni w karierze tytuł.

Halard należała do grona czołowych tenisistek francuskich, w tym od [[1996]] była pierwszą rakietą swojego kraju. Pomiędzy [[15 listopada]] [[1999]] a [[9 stycznia]] [[2000]] po raz pierwszy w dziejach cztery Francuzki były klasyfikowane w gronie dziesięciu najlepszych rakiet świata (Tauziat, Mauresmo i Pierce).

Julie Halard-Decugis wygrała w swojej karierze piętnaście profesjonalnych turniejów w grze podwójnej, w tym jako ostatni wielkoszlemowy [[US Open 2000]]. W rankingu WTA klasyfikowana na pierwszym miejscu (jako jedyna [[Francja|Francuzka]] w dziejach) dwukrotnie: od [[11 września]] do [[22 paździenrikapaździernika]] [[2000]] i od [[30 października]] do [[24 grudnia]] [[2000]], łącznie przez czternaście tygodni. Za każdym razem na pozycji liderki zmieniała ją jej deblowa partnerka, [[Ai Sugiyama]].

We wrześniu [[1987]] zadebiutowała w imprezie WTA Tour w [[Paryż]]u i w parze z Virginie Paquet wygrały jedno spotkanie, ulegając potem rozstawionym z trzecim numerem [[Virginia Ruzici|Virginii Ruzici]] i [[Catherine Tanvier]]. W grudniu [[1990]] zdobyła tytuł w rozgrywkach ITf w Le Havre, partnerując Agnes Zugasti. Pierwszy znaczący wynik osiągnęła w maju [[1991]], awansując z Camille Banjamin do ćwierćfinału w [[Berlin]]ie, a potem z [[Anke Huber]] do trzeciej rundy [[French Open 1991|French Open]]. We wrześniu zagrała w swoim pierwszym finale, na hali w [[Paryż]]u razem z Dechaume-Baller. Zostały pokonane w decydującym pojedynku przez [[Petra LangrovaLangrová|Petrę Langrovą]] i [[Radka ZrubakovaZrubáková|Radkę ZrubakovąZrubákovą]].

Kolejny finał osiągnęła w parze z [[Nathalie Tauziat]] w kwietniu [[1994]] w [[Barcelona|Barcelonie]], gdzie musiały uznać wyższość [[Larysa Sawczenko-Neiland|Larysy Sawczenko]] i [[Arantxa SanchezSánchez Vicario|Arantxy SanchezSánchez Vicario]]. Z tą samą partnerką awansowała po raz pierwszy do wielkoszlemowy półfinału w ramach [[French Open 1994|French Open]], przegrały z [[Gigi FernandezFernández]] i [[NataszaNatalla ZwieriewaŹwierawa|NatasząNatallą ZwieriewąŹwierawą]], ale w trzeciej rundzie wyeliminowały [[Manon Bollegraf]] i [[Martina NavratilovaNavrátilová|Martinę NavratilovąNavrátilovą]]. W sierpniu zdobyła pierwszy tytuł WTA w [[Los Angeles]] po finale z [[Jana NovotnaNovotná|Janą Novotną]] i [[Lisa Raymond|Lisą Raymond]]; w ćwierćfinale odprawiły z Tauziat Fernandez i Sawczenko. Drugi tytuł wywalczyła u boku Sanchez Vicario w [[Tokio]], gdzie były rozstawione z pierwszym numerem i w ostatnim pojedynku były lepsze od [[Amy Frazier]] i [[Rika Hiraki|Riki Hiraki]].

W [[1995]] zagrała w ćwierćfinałach [[French Open 1995|French Open]] i [[US Open 1995|US Open]] (obydwa z Tauziat). W styczniu [[1996]] razem z [[Els Callens]] zwycięzyła w [[Auckland]], a w lutym ponownie z Tauziat doszła do finału w Paryżu. W marcu odniosła jeden z największych sukcesów w karierze, dostając się do finałowej rozgrywki w [[Indian Wells (Kalifornia)|Indian Wells]], którą Francuzki przegrały z [[Chanda Rubin|Chandą Rubin]] i [[Brenda Schultz|Brendą Schultz]]; sezon ten zakończyła jednak przedwcześnie z powodu kontuzji nadgarstka.

W [[1997]] w jedynym swoim występie w WTA Tour we wrześniu doszła do finału w [[Tokio]] z Rubin, gdzie uległy [[Monica Seles|Monice Seles]] i [[Ai Sugiyama|Ai Sugiyamie]]. W styczniu [[1998]] osiągnęła finały w [[Auckland]] i [[HobertHobart]] (z [[JeanetteJanette HusarovaHusárová|JeanetteJanette HusarovąHusárovą]]). Latem ustanowiła swój najlepszy dotychczasowy wynik na kortach [[Wimbledon 1998|Wimbledonu]], awansując do ćwierćfinału (z Els Callens, wcześniej triumfowały w [[Birmingham]] po finale nad najwyżej rozstawionymi Lisą Raymond i Rennae Stubbs). W listopadzie razem z Belgijką wygrała w [[Pattaya]], w finale ograły Rikę Hiraki i [[Aleksandra Olsza|Aleksandrę Olszę]]. W październiku [[1999]] z Anke Huber została wicemistrzynią w [[Moskwa|Moskwie]].

Ostatni sezon w swojej karierze rozpoczęła triumfami w [[Gold Coast]] (z [[Anna Kurnikowa|Anną Kurnikową]]) i [[Sydney]] (z Ai Sugiyamą). Następnie doszła do ćwierćfinału [[Australian Open]] i zwyciężyła przed własną publicznością w [[Paryż]]u (z Sandrine Testud). W kwietniu została mistrzynią w [[Miami]] (z Sugiyamą), a w maju w Bol. W czerwcu była w półfinale [[French Open 2000|French Open]]. Na kilka miesięcy przed zakończeniem kariery, w [[Wimbledon 2000|Wimbledonie]] osiągnęła swój pierwszy wielkoszlemowy finał w parze z Sugiyamą. W półfinale wyeliminowały Lisę Raymond i Rennae Stubbs, a w finale musiały uznać wyższość sióstr Williams. Na amerykańskich kortach zagrała w finałach w [[New Haven (Connecticut)|New Haven]] (wygrany) i [[Montreal]]u (przegrany).

W sierpniu [[2000]] w swoim ostatnim występie wielkoszlemowym zdobyła pierwsze mistrzostwo. W parze z Ai Sugiyamą ograły w finale [[Cara Black|Carę Black]] i [[Jelena Lichowcewa|Jelenę Lichowcewą]] 6:1, 1:6, 6:1. Wcześniej pokonały też [[Els Callens]], [[Dominique Monami]], [[Anke Huber]] i [[Barbara Schett|Barbarę Schett]]. Jesienią wygrała trzy turnieje z rzędu w [[Tokio]] (dwa razy) i [[Moskwa|Moskwie]]. Awansowała na pozycję liderki światowej klasyfikacji deblowej. W listopadzie wzięła udział w Mistrzostwach WTA, ale w ostatnim meczu w karierze razem z Sugiyamą nie sprostały Els Callens i Dominique Monami. Wynik tego spotkania to 6:2, 3:6, 4:6.

Julie Halard kilkakrotnie próbowała swoich sił w rozgrywkach gry mieszanej w ramach turniejów wielkoszlemowych. Poza trzema, wszystkie pozostałe zakończyła już na pierwszych rundach. Największy sukces odniosła podczas [[Australian Open 1996]], dochodząc do ćwierćfinału w parze z [[Michael Tebbutt|Michaelem Tebbuttem]]. We [[French Open 1995]] razem z [[Olivier DelaitreDelaître|Olivierem DelaitreDelaître]] awansowała do trzeciej rundy, podobnie w [[Wimbledon 2000|Wimbledonie 2000]] w parze z [[MichaelMichaël Llodra|MichaelemMichaëlem Llodrą]].

Od [[1990]] do [[2000]] roku regularnie reprezentowała [[Francja|Francję]] w turnieju o [[Fed Cup|Puchar Federacji]]. Zadebiutowała w konfrontacji pierwszej rundy Grupy Światowej w [[Atlanta|Atlancie]] z [[TajwanRepublika Chińska|Tajwanem]]em; pokonała wówczas Lai Su-Lin 6:2, 6:1. Ze swoją drużyną awansowała najdalej do półfinału tej rywalizacji. W [[19993]]1993 Francuzki przegrały z [[Hiszpania|Hiszpankami]] (Halard została pokonana przez Conchitę Martinez), w [[1994]] z [[USAStany Zjednoczone|Amerykankami]] (przegrała z Mary Joe Fernandez oraz mecz deblowy w parze z Tauziat przeciwko Gigi Fernandez i Zinie Garrison), w [[1995]] ponownie z Amerykankami (Halard zdobyła jeden punkt, pokonując Arantxę Sanchez Vicario) i w [[1998]] ze [[Szwajcaria|Szwajcarkami]] (Decugis uległą zarówno Martinie Hingis, jak i [[Patty Schnyder]]).

W [[1992]] roku zadebiutowała w [[Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992|letnich igrzyskach olimpijskich]] w [[Barcelona|Barcelonie]] i po pierwszorundowym zwycięstwie nad [[Katarzyna Nowak|Katarzyną Nowak]] została pokonana przez [[Nicole Jagerman]]. Powróciła na igrzyska w [[2000]] roku w [[Sydney]]; doszła do trzeciej rundy gry pojedynczej, gdzie nie sprostała [[Barbara Schett|Barbarze Schett]], a także do ćwierćfinału gry podwójnej w parze z rodaczką [[AmelieAmélie Mauresmo]]. Przegrały walkę o miejsce w strefie medalowej z późniejszymi mistrzyniami olimpijskimi, siostrami Williams.

Dwukrotnie reprezentowała Francję w [[Puchar Hopmana|Pucharze Hopmana]]. W [[1992]] roku jej partnerem był [[Henri Leconte]]. W pierwszej rundzie rozprawili się ze [[Szwecja|Szwedami]]: [[Catarina Lindqvist|Catariną Lindqvist]] i [[Peter Lundgren|Peterem Lundgrenem]]; w ćwierćfinale trafili jednak na [[Niemcy|Niemców]], [[Steffi Graf]] i [[Boris Becker|Boris Becker]], zostali przez nich pokonani już po dwóch meczach. W [[1995]] Decugis wystąpiła w parze z Jeanem-Philippe Fleurian. Awansowali do półfinału po zwycięstwach nad [[Holandia|Holendrami]] i [[Hiszpania|Hiszpanami]]; w jednej drugiej na ich drodze ponownie stanęli Niemcy (Becker w duecie z [[Anke Huber]]) i ponownie Francuzi przegrali obydwa pojedynki singlowe.

Julie Halard-Decugis zakończyła karierę tenisową [[15 listopada]] [[2000]] roku w wieku trzydziestu lat. W czasie kilkunastu lat spędzonych na kortach wygrała dwanaście turniejów indywidualnych WTA i piętnaście deblowych. Była liderką klasyfikacji deblistek przez czternaście tygodni i jest jedyną Francuzką w historii, która zajmowała tę pozycję. Rok [[1999]] zakończyła na dziewiątym miejscu listy singlowej. Zarobiła na kortach ponad trzy miliony dolarów i wygrała 386 spośród 619 rozegranych meczów (singiel, 62 %) oraz 253 z 409 (debel, 62 %). Wygrała jeden tytuł wielkoszlemowy, [[US Open 2000]] w grze podwójnej, a w [[Wimbledon 2000|Wimbledonie 2000]] zagrała w finale.

*[[ 1991]]: [[Portoryko]]

*[[ 1992]]: [[Tarent]]

*[[ 1994]]: Tarent

*[[ 1995]]: [[Praga]]

*[[ 1996]]: [[Hobart]], [[Paryż]]

*[[ 1998]]: [[Rosmalen]], [[Pattaya]]

*[[ 1999]]: [[Auckland]], [[Birmingham]]

*[[ 2000]]: [[Eastbourne]], [[Tokio]]

* 1994: [[Los Angeles]] (w parze z [[Nathalie Tauziat|Tauziat]]), Tokio (z [[Arantxa Sánchez Vicario|Sánchez Vicario]])

* 1996: Auckland (z [[Els Callens|Callens]])

* 1998: Pattaya, Birmingham (oba z Callens)

* 2000: [[Gold Coast]] (z [[Anna Kurnikowa|Kurnikową]]), Paryż (z [[Sandrine Testud|Testud]]), Bol, Japan Open (oba z [[Corina Morariu|Morariu]]), [[Sydney]], [[Miami]], [[New Haven Open at Yale|New Haven]], Tokio Princess Cup, [[Moskwa]], '''US Open''' (wszystkie z Sugiyamą)