Pylnik: Różnice pomiędzy wersjami

'''Peryplazmodium''' (ośluźnia) powstaje na skutek rozpuszczenia komórek tapetum. Ich wnika między ziarna pyłku i jest przez nie stopniowo zużywana. Taki typ tapetum występuje np. u [[kozłek|kozłków]] (''Valeriana'')<ref name="Podb"/><ref name="Esau"/><ref name="Ruti">{{cytuj książkę|autor=Alfred Rutishauser|tytuł=Embriologia i biologia rozmnażania roślin okrytonasiennych|wydawca=Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne|miejsce=Warszawa|data=1973|strony=80-81}}</ref>.

 

 

Po dojrzeniu [[pyłek|pyłku]] pylnik pęka w miejscu zwanym '''stomium'''. Jest to wynik naprężeń w '''warstwie włóknistej''', wynikających z nierównomiernego wysychania jej ścian. Cieńsze fragmenty ścian komórkowych, wysychając, kurczą się i odkształcają. Stopniowo powstają między nimi szczeliny, aż wreszcie ściana pylnika pęka. Innym sposobem otwierania się pylnika jest powstawanie porów w ścianie, poprzez jej rozpuszczenie (np. u [[wrzosowate|wrzosowatych]]). Czasem warstwa włóknista powstaje tylko fragmentarycznie, a otwierające się na zewnątrz klapki odsłaniają otwory w ścianie pylnika <ref name="Podb"/>. Stomium może być zlokalizowane między dwiema komorami pyłkowymi. Epiderma w tym miejscu składa się z bardzo drobnych komórek i łatwo pęka, powodując jednoczesne otwarcie obu komór pyłkowych. Stomium może się też znajdować blisko wierzchołka pylnika lub na bocznych ścianach. U części gatunków pylniki nie pękają, ale ulegają nieregularnemu rozerwaniu<ref name="Esau"/>.