Mikroskop polaryzacyjny: Różnice pomiędzy wersjami

Działanie mikroskopu polaryzacyjnego jest oparte na zjawisku [[dwójłomność|dwójłomności]] substancji, w których występuje dalekozasięgowe uporządkowanie [[cząsteczka|cząsteczek]]. Mikroskop ten posiada między [[okular]]em i źródłem światła dwa [[filtr polaryzacyjny|filtry polaryzacyjne]]. Jeden z nich jest nazywany [[polaryzator]]em i znajduje się między źródłem światła i analizowaną próbką, a drugi jest nazywany [[Analizator światła spolaryzowanego|analizatorem]] i znajduje się między próbką a [[tubus]]em. Polaryzator i analizator przepuszczają tylko tę część światła, która ma ściśle określoną polaryzację. W trakcie obserwacji są one skręcone względem siebie o 90° (są skrzyżowane), co powoduje, że jeśli próbka nie powoduje zmiany stanu polaryzacji światła, to nie może ono przejść przez cały układ. Jeśli próbka jest dwójłomna, to wówczas przynajmniej część światła przechodzi przez analizator (chyba, że różnica dróg optycznych jest równa wielokrotności długości fali; całkowite wygaszenie nie zachodzi dla światła polichromatycznego<ref>{{cytuj książkę |nazwisko=Meyer-Arendt |imię=Jurgen R. |tytuł=Wstęp do optyki |wydanie=1 |wydawca=Państwowe Wydawnictwo Naukowe |miejsce=Warszawa |rok=1977|strony=254}}</ref>) i dociera do oka obserwatora lub detektora. Płaszczyznę polaryzacji analizatora można zmieniać uzyskując wygaszanie jednych obszarów i rozjaśnienie innych. Towarzyszą temu zazwyczaj efekty barwne, ze względu na różniceto, wże [[Skręcalnośćzmiana właściwa|skręcalnościstanu właściwej]]polaryzacji substancjijest aktywnej optycznie,różna dla różnych długości światła. Możliwość regulacji analizatora umożliwia to uzyskanie ostrego i skontrastowanego obrazu badanej próbki.