Samoobrony kresowe: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
poprawka
Kenraiz (dyskusja | edycje)
Linia 6:
Jednostki Samoobrony powstawały spontanicznie od jesieni [[1918]] na terenach Wileńszczyzny, Grodzieńszczyzny i Mińszczyzny w celu powrotu tych obszarów do Państwa Polskiego.
 
Były to oddziały o różnej liczebności, składające się z miejscowej ludności polskiej, których akcje to początkowo obrona przed bandami rabunkowymi i niemieckimi maruderami, a następnie wojskami bolszewickimi, prowadzącymi agitację komunistyczną na tych terenach i buntującymi chłopów. Samoobrony kresowe przeciwstawiały się także nacjonalizmowi litewskiemu roszczącemu sobie nieuzasadnione i nieumiarkowane pretensje do szerokiego pasa ziem Wileńszczyzny, a nawet Nowogródczyzny, co zagrażało odbudowaniu Polski w jej historycznym i etnicznym kształcie. Formacje Samoobrony często własnym sumptem wystawiali polscy ziemianie.
 
Głównymi ich ośrodkami były [[Wilno]], [[Mińsk]], [[Grodno]], [[Lida]] i [[Kowno]], a z mniejszych miejscowości [[Szczuczyn (Białoruś)|Szczuczyn]], [[Ejszyszki]], [[Oszmiana]], [[Wilejka]], [[Niemenczyn]], [[Świr (Białoruś)|Świr]], [[Poniewież]].