Został zbudowany w XVIII wieku dla [[Ludwik Tyszkiewicz|Ludwika Tyszkiewicza]], hetmana polnego litewskiego ożenionego z [[Konstancja Poniatowska|Konstancją Poniatowską]], bratanicą króla [[Stanisław August Poniatowski|Stanisława Augusta]]. Należał do najpiękniejszych klasycystycznych pałaców Warszawy. Budowę pałacu rozpoczął w 1785 [[Stanisław Zawadzki (1743-1806)|Stanisław Zawadzki]], polski architekt, autor projektu m.in: [[Pałac w Śmiełowie|Pałacu w Śmiełowie]] i [[Pałac w Lubostroniu|Pałacu w Lubostroniu]]. Prace kontynuował w latach 1786-92 [[Jan Chrystian Kamsetzer]], który uczestnił przy przebudowie [[Pałac naNa Wyspie|Pałacu w Łazienkach]]. Architektami byli również: [[Henryk Marconi]] i [[Fryderyk Albert Lessel|Fryderyk A. Lessel]]. Na przełomie XVIII i XIX w. pałac był w zarządzaniu [[Tyszkiewiczowie|Tyszkiewiczów]], którzy przebywając poza granicami wynajmowali go dygnitarzom i wojskowym. W 1820 pałac stał się siedzibą i wyłączną własnością [[Anna Potocka (1779-1867)|Anny z Tyszkiewiczów]] po jej rozwodzie z [[Aleksander Stanisław Potocki|Aleksandrem Potockim]]. W 1840 pałac zakupił od matki syn z pierwszego małżeństwa, [[August Potocki (1806-1867)|August Potocki]], i odtąd w ręku Potockich pozostawał on do 1923. W 1923 pałac zakupił [[Bank Gospodarstwa Krajowego]], a ulokowano tu [[Polska Akademia Literatury|Polską Akademię Literatury]] oraz zbiory starodruków [[Biblioteka Narodowa (Warszawa)|Biblioteki Narodowej]]. Pałac z powyrywanymi oknami przetrwał okres oblężenia warszawy w 1939 roku. W czasie Powstania Warszawskiego został on celowo zbombardowany przez wojska niemieckie pociskami zapalającymi. Zniszczeniu uległa cała stolarka z XVIII i XIX wieku (drzwi, mozaiki podłogowe, stropy, panele ścienne, schody), a także bezcenne XVIII-wieczne stiuki w stylu pompejańskim, będące jednymi z najcenniejszych zabytków warszawskiego klasycyzmu pałacowego. Po zniszczeniach wojennych pałac odbudowano w latach 1949-1956 według projektu [[Jan Dąbrowski (architekt)|Jana Dąbrowskiego]], jedynie częściowo przywracając wnętrzom ich dawny wygląd. Jedynym z najlepiej zachowanych pomieszczeń jest dawna łazienka, znajdująca się na I piętrze w północnym skrzydle pałacu. Podczas odbudowy po II wojnie światowej została ona przebudowana na korytarz wiodoący od rozbudowanej klatki schodowej do sal korpusu głównego pałacu. Na jej ścianach i sklepieniu wciąż podziwiać można różowe stiuki i resztki malowideł rodzajowych w stylu rzymskim.
